«Ξέρετε τι κάνουν όλοι οι ποδοσφαιριστές όταν μια μπάλα έρχεται από ψηλά αλλά δεν είναι αρκετά σταθερή για να την κατεβάσουν με το στήθος...
Σταματούν με το πόδι, την αφήνουν να πέσει και αμέσως μετά την κλωτσάνε ή την δίνουν σε έναν συμπαίκτη.
Αλλά εκείνο το μωρό και λέω μωρό, επειδή δεν ήξερα ακόμα το όνομά του, ούτε τον είχα ρωτήσει, έκανε κάτι άλλο...
Έλεγχε την μπάλα στον αέρα με το αριστερό του πόδι και χωρίς να την αφήσει να πέσει, με το ίδιο πόδι, ήδη στον αέρα την άγγιζε και περνούσε έναν αμυντικό, ο οποίος στεκόταν εκεί σαν άγαλμα.
Και τότε ο μικρός έτρεχε, σαν βέλος, προς την αντίπαλη εστία και κουραζόσουν μόνο που τον έβλεπες.
Ήταν απίστευτο, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο να γίνεται.
Ούτε καν οι πιο προικισμένοι παίκτες.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι εκείνο το αγόρι μου είχε πει ψέματα για την ηλικία του.
Τι 8 χρονών, δεν είναι παιδί, είναι νάνος...
Αλλά κατάλαβα ότι είχα σκεφτεί κάτι ανόητο.
Η ηλικία του δεν είχε καμία σχέση με αυτή τη δράση, ήταν ένα αγέραστο και ακούραστο έργο, ένα αδύνατο παιχνίδι.
Ένας ποδοσφαιριστής, πολύ ικανός, απο την γέννηση του.
Τα πάντα τα έκανε σα να ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Τότε κατάλαβα ότι εκείνο το μωρό ήταν διαφορετικό από τα άλλα, πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα.
Έτσι, την πρώτη φορά που τον είδα, ανακάλυψα τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα».

Ο Φρανσίσκο Κορνέχο, πρώτος προπονητής του Ντιέγκο.