22 Ιουνίου 1986!
Μπορείτε να φανταστείτε το κλίμα που επικρατούσε εκείνο το απόγευμα του 1986.
Στο Μεξικό δεν υπήρχε απλώς ένας αγώνας Παγκοσμίου Κυπέλλου.
O αγώνας ήταν ένα ιδανικό πλαίσιο για να εκδικηθεί κανείς ένα μεγαλύτερο γεγονός.
Ναι, γιατί στους Άγγλους, ακόμη και πριν από τους πολέμους, δεν αρέσει να χάνουν ποδοσφαιρικούς αγώνες, ειδικά αν αυτοί αναφέρονται σε μια διοργάνωση όπου τα Λιοντάρια δεν έλαμψαν ποτέ σωστά.
Φανταστείτε το λοιπόν έτσι, εκείνο το απόγευμα του 1986.
Γύρω τους, σαν να παρατηρούν μια ιερή παράσταση, 114.580 θεατές, σε ένα κάδρο, αυτό του σταδίου Azteca στην Πόλη του Μεξικού, που σε ανατριχιάζει.
Ο Πόλεμος των Φώκλαντ ή οι Μαλβίνες, ανάλογα από ποια πλευρά θα το πεις, είναι τέσσερα χρόνια μακριά αλλά κάτι στο γήπεδο, είναι ακόμα ζωντανό.
Ο Λίνεκερ εναντίον του Μαραντόνα.
Ένας αυθεντικός σκόρερ κόντρα στη μαγεία του ποδοσφαίρου, συμπυκνωμένος στα 167 εκατοστά.
Στο γήπεδο γίνονται αναγκαστικές χειραψίες και λοξά βλέμματα, κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον, όλοι ξέρουν τι έχουν κάνει σε όποιον κι αν έχουν απέναντί τους.
Και είναι στον πόλεμο των ιδανικών, ακόμη και πριν από αυτόν της κλωτσιάς, που ορισμένα απογεύματα κολλάνε στην ιστορία.
Λεπτό 51ο…
Ο Μαραντόνα περνά μερικούς αντιπάλους και ψάχνει για ένα τρίγωνο στην άκρη της περιοχής, αυτό βγαίνει στραβά και η μπάλα ανασηκώνεται.
Ο Σίλτον πηδά, αλλά ο Ντιέγκο πηδά ούτως ή άλλως πιο ψηλά, χτυπώντας την μπάλα με το χέρι του, κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, το γκολ μετράει.
Η διαμαρτυρία φουντώνει αλλά το παιχνίδι συνεχίζεται σε γενικό χάος.
Λεπτό 55ο.
Και πάλι ο Μαραντόνα.
Μαζεύει την μπάλα στον κύκλο της μεσαίας γραμμής και φεύγει κατευθείαν προς το τέρμα, παρακάμπτοντας όλους τους αντιπάλους του και πετυχαίνει το γκολ.
Αυτή τη φορά κανείς δεν μιλάει πια, εκτός από τον Ουρουγουανό, Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, κλαμένο πίσω από το μικρόφωνό του…
«Απο ποιον κόσμο ήρθες;»
Το ίδιο μικρόφωνο από το οποίο ο Ντιέγκο, λίγους μήνες αργότερα, θα πει:
«Όποιος κλέβει έναν κλέφτη, έχει εκατό χρόνια συγχώρεση!».
Ήταν 22 Ιουνίου 1986.
Αυτό ήταν το χέρι του Θεού.
Αυτό ήταν το γκολ του αιώνα.
Αυτός ήταν ο Μαραντόνα!
«Όλοι θέλαμε να παίξουμε, γιατί όλοι ξέραμε τι είχε συμβεί πριν από χρόνια και όλοι μας “έπρεπε να πάρουμε εκδίκηση” με καταλαβαίνεις; γιατί έτσι ήταν…
Πάντα λέω το ίδιο πράγμα…
Πρέπει να έβλεπες τον κόσμο της Αγγλίας εκείνη τη στιγμή στα δεξιά, στη μέση οι διαιτητές και αριστερά η ομάδα των Αργεντινών και ο Ντιέγκο που περπατούσε και φώναζε…
«Ελάτε, ελάτε, αυτοί οι πουτ… γιοι… αυτοί οι άνθρωποι, σκότωσαν έναν γείτονα μας, σκότωσαν ένα μέλος της οικογένειας μας, δεν μπορεί να μείνει έτσι αυτό…»
Οι Άγγλοι φοβήθηκαν τον Ντιέγκο!
Κανένας από τους χιλιάδες ανθρώπους στο γήπεδο δεν γνώριζε ότι θα έβλεπαν το καλύτερο γκολ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων και το χέρι του Θεού.
Μόνο ο Ντιέγκο.”
Τάτα Μπράουν
