“Αντιμετωπίζω τη ζωή με την ίδια γαλήνη όπως όταν έτρεχα πίσω από μια μπάλα όταν ήμουν παιδί.
Ο μπαμπάς μου Τσέζαρε, που απεβίωσε το 2018, μου έμαθε πώς να χαμογελάω.
«Παππού, γελάς ακόμα και όταν είσαι άρρωστος;»
Ο γιος μου τον ρώτησε με δυσπιστία μια μέρα.
Έβλεπε πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, αυτό ήταν ένα μεγάλο προσόν του.
Μισώ τα συνθήματα που προσβάλλουν ομάδες όπως και τις βρισιές στο γήπεδο.
Απλά δεν τους καταλαβαίνω…
Η βρισιά είναι η σύνθεση της αγένειας και της έπαρσης.
Πολλές φορές χρειάστηκε να αρπάξω κάποιον οπαδό, ακόμα κι αν ήταν μεγαλύτερός μου.
Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, αλλά θα σταματούσα στη μέση του γηπέδου και θα του έλεγα να σταματήσει, θα έκανα νόημα.
Ως τεχνικό μέλος στην Εθνική, κέρδισα τρία μετάλλια…
Χρυσό το 2006, ασημένιο στο Euro 2012, χάλκινο το 2013 στο Συνομοσπονδιών.
Ως παίκτης είχα πολλές φορές λιγότερη τύχη, γιατί το να χάσεις ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στα πέναλτι και ένα ευρωπαϊκό στο χρυσό γκολ δεν είναι πραγματικά το καλύτερο.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο ως μάνατζερ ήταν μια καλή περιπέτεια, ίσως να μην ήμουν ακόμα έτοιμος και ώριμος γι’αυτόν τον ρόλο.
Μετά τον ημιτελικό κόντρα στη Γερμανία πέρασα από τα αποδυτήρια να πω στους παίκτες:
«Αν ήθελες να μάθεις πώς είναι να φτάνεις σε έναν Παγκόσμιο Τελικό, μπορώ να σου πω.
Τώρα, όμως, πείτε μου τι σημαίνει να το κερδίζεις”.
Και τότε, την επόμενη μέρα ο αγώνας της Γαλλίας, όταν είδαμε ότι είχαν πάει στον τελικό κοιτάξαμε τον γραμματέα και είπαμε…
“Όχι, πάλι αυτοί. “
Λαμβάνοντας υπόψη το παρελθόν μου ως ποδοσφαιριστής εναντίον της Γαλλίας, σκέφτηκα ότι αυτό δεν ήταν καλό σημάδι.
Και μετά όμως, τελείωσε όπως όλοι ξέρουμε και σηκώσαμε το Κύπελλο”.
Ντεμέτριο Αλμπερτίνι