”Το 1988 στο Σπλιτ, την ημέρα που ο Πάολο Μαλντίνι έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική, η Ιταλία έπαιξε εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.
Οι Γιουγκοσλάβοι είχαν έναν πάικτη στο γήπεδο με τον οποίο δεν μπορούσες να τα βάλεις όταν ήταν σε μέρα.
Είδα αυτό το ματς και εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι θα ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης για πάντα, το όνομά του είναι Ντέγιαν Σαβίσεβιτς.”
Φεντερίκο Μπούφα, ιταλός δημοσιογράφος
”Ήρθε από τον Ερυθρό Αστέρα του Βελιγραδίου αλλά φαινόταν σα να βγήκε απο το λυχνάρι του Αλαντίν, όπως το διάσημο τζίνι.
Επιπλέον, μαζί με την ιδιοφυΐα του στα παιχνίδια πρόσθεσε την τυπική αγριότητα όλων των μεγάλων ιδιοφυΐων, όχι μόνο αυτής του παραμυθιού.
Ο Μπερλουσκόνι ήταν τρελός γι’αυτόν, αλλά στην αρχή δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί.
Γι’ αυτόν οι κανόνες τακτικής ήταν κάτι πολύ περίπλοκο.
Μια ιδιοφυΐα δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε εργάτη.
Απρόβλεπτος και αναρχικός παίκτης που έπαιζε με την φαντασία του, ήταν προικισμένος με μια απίστευτη τεχνική.
Έκανε αδιανόητα παιχνίδια, ασίστ και γκολ, ακόμα και για εμάς τους επαγγελματίες που είχαμε δει πολλούς από αυτούς τους μεγάλους παίκτες.
Λοιπόν, ήταν μια ιδιοφυΐα που όταν ήταν στην μέρα του, μας άφηνε όλους με το στόμα ανοιχτό.
Ακόμα και ο καιρός επηρέαζε τις επιδόσεις του.
Μόλις ο προπονητής καταλάβαινε ότι δεν ήταν στην μέρα του, τον έβγαζε στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου.
Ήταν παιχνίδι πρωταθλήματος και ο ήλιος έλαμπε.
Βγήκε από το γήπεδο και παραμιλούσε στα σέρβικα, έδωσε το χέρι στους συμπαίκτες του και έφυγε.
”Ο κύριος έκανε λάθος που με αντικατέστησε.
Αν άλλαζα θέση στο γήπεδο στο δεύτερο ημίχρονο θα έπαιζα καλύτερα. “
Όταν περπατούσε προς το γήπεδο έμοιαζε σαν να ήταν κουρασμένος και μόλις το ένιωθα αυτό του έκανα μια πρόταση….
«Ακούς, Genius» του είπα…
«Αν δεν γουστάρεις να παίξεις σήμερα, θα τρέξω εγώ για σένα, αρκεί να μας βοηθήσεις να κερδίσουμε αυτό το ματς.”
Αυτός ήταν ο Ντέγιαν Σαβίσεβιτς, μια ιδιοφυΐα απο το Μοαυροβύνιο.”
Ντεμέτριο Αλμπερτίνι
