”Ποτέ δεν υπολόγιζα να ζήσω τόσο πολύ.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα καν ότι θα επιβίωνα από τη δεκαετία του ’60.

Διάλεξα από μικρός τα εντελώς λάθος πρότυπα.

Δοκίμασα για πρώτη φορά ηρωίνη όταν ήμουν δώδεκα ετών και επιβιβάστηκα σε μία ζωή βουτηγμένη στο έγκλημα.

Το πρότυπο που διάλεξα ήταν εκείνο του θείου μου, ο οποίος ήταν ναρκομανής και ένοπλος ληστής.

Ηταν όμως και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, σε ό,τι είχε να κάνει με εμένα.

Εκανα συμφωνία με τον Θεό.

Του είπα, άσε με να ζήσω μια κανονική ζωή και να πεθάνω με αξιοπρέπεια.

Αν το κάνεις, θα μνημονεύω το όνομά Σου κάθε μέρα και θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου.

Δεν ήθελα με τίποτα να καταλήξω στον θάλαμο αερίων, ουρλιάζοντας και τραβώντας τις σάρκες μου.

Τα πρώτα πέντε χρόνια της καριέρας μου ήμουν ο κατάδικος της διπλανής πόρτας.

Συχνά μου λένε…

”Πάντα παίζεις τον κακό Μεξικανό με τα τατουάζ.”

Τι να κάνω, αφού είμαι ο κακός Μεξικανός με τα τατουάζ!

Στη φυλακή άρχισα να εκπαιδεύομαι ως ηθοποιός, το να βρίσκεσαι στο προαύλιο της φυλακής, ξέροντας ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει μία εξέγερση και εσύ να πρέπει να στέκεσαι εκεί και να μοιάζεις σκληρός, ενώ στην πραγματικότητα τα έχεις κάνει πάνω σου.

Αυτό για μένα ήταν η καλύτερη σχολή υποκριτικής.

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στη φυλακή, η λεία και το αρπαχτικό.

Κάθε μέρα, πρέπει να επιλέγεις τι από τα δύο θα είσαι.

Συνειδητοποίησα ότι αν κλέψω από κάποιον 800 δολάρια, μπορεί να χρειαστούν μόνο δύο λεπτά, αλλά το τίμημα μπορεί και να είναι πέντε χρόνια στη φυλακή.

Και αν διαιρέσεις 800 δολάρια διά πέντε χρόνια, δεν βγάζει και πολύ καλό μεροκάματο.”

Ντάνι Τρέχο