“Κατά τη διάρκεια της πρώτης μου σεζόν στην Ρεάλ Μαδρίτης ένιωσα κατάθλιψη.

Ένιωσα χαμένος, άχρηστος.

Στο γήπεδο δεν μπορούσα να δώσω την μπαλα στα πέντε μέτρα.

Εκτός γηπέδου, ήταν σαν να μην μπορούσα καν να κουνηθώ.
Το πάθος μου για το ποδόσφαιρο είχε φύγει και δεν είχα διέξοδο.
Ήθελα να πάω πίσω στο σπίτι μου, στη Βραζιλία, και να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο.
Όταν παίξαμε κόντρα στην Alavés, λίγους μήνες μετά την έναρξη της σεζόν, ο Theo Hernández έκλεψε την μπάλα μου την έδωσε την έχασα και ο Deyverson σκόραρε.

Παρόλα αυτά κερδίσαμε 4-1, αλλά ήταν ένα λάθος που δεν μπορεί να γίνει στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι γύρισα σπίτι εκείνο το βράδυ και δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Έγραψα στο ημερολόγιό μου…

“Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αφήσω το ποδόσφαιρο”.
Ήμουν 24 χρονών.
Δεν είπα σε κανέναν τι ένιωσα.

Ο Κασεμίρο προσπάθησε να με βοηθήσει, αλλά “κατάπια τον βάτραχο”, όπως λένε.

Και ο βάτραχος γινόταν όλο και μεγαλύτερος.

Αλλά μετά από λίγους μήνες ταλαιπωρίας, άρχισα να βλέπω έναν ψυχολόγο που πραγματικά έσωσε την καριέρα μου.
Το πιο σημαντικό μάθημα που μου δίδαξε ήταν να βλέπω το παιχνίδι μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Εάν η καριέρα μου σώθηκε εκείνη τη στιγμή, έχω μερικούς ανθρώπους να ευχαριστήσω, τους θεραπευτές μου και τα παιδιά μου. “
Danilo Luiz da Silva