”Πριν από δέκα χρόνια, σου έδωσα μια υπόσχεση, ήταν 2 Ιανουαρίου 2012, ήσουν σε εκείνο το κρεβάτι εκείνο το πρωί.
Δεν μιλούσες για εβδομάδες, αλλά τα μάτια σου έλεγαν τόσα πολλά.
Στην πραγματικότητα τα είπαν όλα.
Περάσαμε τα τελευταία Χριστούγεννα μαζί, ήξερα ότι είχες μόνο λίγες ώρες.
Ήσουν έτοιμη να παραδεχτείς την τελευταία σου πράξη αγάπης.
Ένας ψίθυρος, μια κίνηση.
Το χέρι σου που σηκώνεται, το χέρι σου που αναπαύεται στο απαλό, καθαρό μάγουλό μου.
Mε χαϊδεύεις τρεις φορές.
Από τα χείλη σου διαβάζω… “Ντάνι μου, Ντάνι μου, Ντάνι μου”.
Μετά, κουρασμένη, επιστρέφεις για να ξεκουραστείς.
Κοιμήσου.
Θα το έκανες για πάντα.
Εκείνη τη στιγμή σου έδωσα μια υπόσχεση, το μυστικό μας.
Κανείς δεν θα χάιδευε το πρόσωπό μου ξανά για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Η γενειάδα που είχα, θα απομόνωνε, θα διατηρούσε, θα προστάτευε.
Σήμερα ομολογώ σε όλους τη διαθήκη μας, ανακαλύπτω το πρόσωπό μου, δέκα χρόνια ακριβώς μετά.
Αυτό δεν ήταν αρκετό για να μειώσει τον πόνο που ένιωθα και νιώθω κάθε μέρα.Δεν είναι δυνατόν να γεμίσω την απουσία σου, αλλά χάρη στην αγάπη μπορώ να σε νιώθω μέσα μου κάθε στιγμή και να σε βρίσκω σε όλα τα πράγματα.
Μπορώ να σου μιλάω όλη την ώρα, κάθε μέρα, αλλά σήμερα απλά ήθελα να σου πω κάτι.”
Κράτησα την υπόσχεση μου μαμά. “
Ντανιέλε ”Λελέ” Αντάνι
