«Επιστρέφω από τη Γένοβα και βρίσκω την σύντροφό μου νεκρή στο σπίτι, μπροστά στην κόρη μας.
Μια τραγωδία που πασχίζεις να αποδεχτείς χωρίς να πέσεις στις πιο άχρηστες ερωτήσεις…

Γιατί μου συνέβη;
Πιστεύω ότι δυστυχώς η ζωή μπορεί να είναι πολύ δύσκολη κάποιες στιγμές, εκείνη τη στιγμή ρώτησα τον εαυτό μου αν αντί να παίζω ποδόσφαιρο ήμουν εκεί, αν μπορούσα να κάνω κάτι να την σώσω.

Το αρχικό αίσθημα ενοχής είναι αναπόφευκτο.

Η Βαλεντίνα έπαθε ξαφνικό έμφραγμα, δεν θα είχε σωθεί.

Ήμασταν όλοι κοντά στην Έμιλυ, της λέγαμε σιγά σιγά την αλήθεια, δεν θυμάται, ήταν πολύ μικρή.

Ίσως ήταν καλό.

Δεν τα παράτησα ούτε ένα εκατοστό και όπως συνέβη σε άλλες άσχημες καταστάσεις στη ζωή μου, ένιωσα ακόμη πιο δυνατός μετά».
Ο Christian Bucchi και εκείνη η τρομερή 3 Μαρτίου 2003.