«Στις σχολές ποδοσφαίρου πολλοί προπονητές αντί να μεγαλώνουν τα παιδιά, να τους μαθαίνουν πώς να μαρκάρουν, τα γεμίζουν με τακτικές ιδέες.
Στα 11-13 θα πρέπει να διασκεδάσουν.
Παίζαμε για πάθος, ήταν κάτι που ένιωθες μέσα σου.
Μάθαμε στο δρόμο μπάλα, όπου παίζαμε για 6-7 ώρες την ημέα.
Έτσι γίναμε καλύτεροι, παίζοντας.
Υπήρχε αγάπη για το ποδόσφαιρο, ενώ τώρα είναι οι γονείς που σπρώχνουν συχνά τα παιδιά τους, ελπίζοντας ότι θα είναι οι νέοι Μαραντόνα για να βγάλουν πολλά χρήματα.
Έμενα στο Brunate και πήγαινα στο Κόμο κάθε μέρα με τα πόδια.
Ήταν το πάθος που με οδήγησε, όχι όπως τώρα που όλοι βγαίνουν στο γήπεδο με επώνυμα παπούτσια με 250 ευρώ.
Στην εποχή μου αν ήσουν καλός προχωρούσες, αλλά τώρα κυβερνά άλλη δυναμική.
Έχω δει πολλά ταλαντούχα παιδιά στην ομάδα νέων, πιθανοί πρωταθλητές, να παραιτούνται επειδή δεν έπαιζαν.
Αυτά τα παιδιά έλεγαν...
 «Δεν παίζω ακόμα κι αν είμαι ο πιο δυνατός, οπότε τι κάνω εδώ και γιατί να τα ανέχομαι όλα αυτά».
Κι έτσι τα ταλέντα διασκορπίζονται και χάνονται.»
Claudio Gentile