”Λέω το όνομα ενός αμυντικού, που σε χτυπούσε και σε κυνηγούσε σε όλο το παιχνίδι…

Πιέτρο Βιέρκοβουντ!

Ξαναπαίξαμε ποδόσφαιρο, στα εξήντα του δεν έχει αλλάξει καθόλου το στυλ του.

Πιστέψτε με, ήταν ο καλύτερος παίκτης στο ένας εναντίον ενός στην ιστορία.

Δεν αγγίζεις μπάλα, σε τρώει.

Σας λέω το εξής…

Λάτσιο-Πιατσένζα, εν έτει 1999 ήταν σαράντα χρονών.

Μεγάλη μπαλιά μετά από σέντρα, ο Σάλας κι εγώ πάμε να την διεκδικήσουμε, η μπάλα φτάνει στα πόδια του Σάλας.

Ο Βιέρκοβουντ έτρεχε πίσω μας.

Κάποια στιγμή αφήνει τον Σάλας και έρχεται απευθείας σε μένα, αφήνοντας τον Μαρσέλο ελεύθερο να σουτάρει.

Του φωνάζω λοιπόν…

“Μου έσπασες το πόδι.

Γιατί δεν πήγες στο Σάλας; Αυτός έχει την μπάλα.”

Και αυτός απάντησε…

”Όχι, όχι δεν κατάλαβες!

Όλοι μπορούν να σκοράρουν αλλά εσύ δεν θα σκοράρεις, είσαι δικός μου.”

Όταν έπρεπε να παίξω εναντίον του, το βράδυ με έπιανε άγχος, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Μου έχει αφήσει πολλά ”δώρα”… γρατζουνιές, μελανιές, κλωτσιές, τραβήγματα , δεν μ’άφηνε να πάρω ανάσα.

Ένας πραγματικός σερίφης του γηπέδου.”

Κριστιάν Βιέρι