”Ο Μαραντόνα έκανε τους ανθρώπους να ταυτίζονται μαζί του, ειδικά αυτούς που είχαν την ανάγκη να βλέπουν έναν ηγέτη στο γήπεδο, δηλαδή τους περισσότερους.

Ήταν μοναδικός!

Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο;

Δεν ξέρω.

Αλλά ξέρω ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο τη λογική.

Είναι θέμα συναισθήματος.

Μερικοί λένε ότι δεν ήταν καλό παράδειγμα.

Πάντα έλεγε, απο την πρώτη στιγμή, ότι δεν ήθελε να είναι πρότυπο κανενός, αυτό που ήθελε ήταν να είναι σαν όλους τους άλλους.

Του το αρνήθηκαν αυτό, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε.

Τις αμαρτίες του τις πλήρωσε όλες.

Δεν ζήτησε άλλοθι.

Ούτε καν για τον εθισμό του στην κοκαΐνη.

Αναρωτιέμαι όμως, πόσο κοστίζουν σήμερα ορισμένες αξίες κάποιων ανθρώπων που το μόνο τους προσόν είναι η σοβαροφάνεια??

Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε και δεν φώναξε για το λάθος ενός συμπαίκτη.

Όταν έπρεπε να πει κάτι σε κάποιον, περίμενε μέχρι να αδειάσουν τα αποδυτήρια, ειδικά αν ήταν νέος, όπως αφηγείται ο Φεράρα.

Ποτέ δεν παραπονέθηκε για αποτυχίες και υπέφερε πολλές.

Πάντα υπερασπιζόταν τους συμπαίκτες του.

Πάντα τους θεωρούσε τους πιο δυνατούς και τους έκανε να αισθάνονται οι καλύτεροι.

Θα μπορούσε να αργήσει στην προπόνηση, αλλά πάντα έπαιζε, τραυματίας ή άρρωστος.

Πέρασε πολλά απο τον εθισμό, αλλά δεν υπήρξε ποτέ έλλειψη κινήτρου.

Ο Ντιέγκο τα έβαζε πάντα με τους δυνατούς, ποτέ με τους αδύναμους.

Τα έβαζε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, της FIFA, της AFA (Ομοσπονδιακό Ποδόσφαιρο Αργεντινής).

Είπε πράγματα που πολλοί από εμάς θα θέλαμε να πούμε.

Τα σκεφτήκαμε, αλλά μετρήσαμε τις συνέπειες.

Δεν τις μέτρησε, απλά έδρασε.

Προδόθηκε από τον παιδικό του φίλο και έμπιστο μάνατζερ, αλλά συνέχισε να πιστεύει στους ανθρώπους.

Ήταν ηγέτης του λαού, τόσο στη Νάπολι όσο και στην Αργεντινή.

Ο λαός τον αγαπούσε, ο Ντιέγκο στο πλευρό τους ένιωθε ότι δεν τον κρίνουν. “

Julio Velasco, Αργεντινός πρώην επαγγελματίας παίκτης και προπονητής βόλεϊ.