«Ήταν 27 Νοεμβρίου 1994.

Παιζόταν το ντέρμπι Λάτσιο – Ρόμα.

Μου είχε αναθέσει η Corriere dello Sport να ελέγξω τις φωτογραφίες του Carlo Mazzone και να τις στείλω στα κεντρικά γραφεία.

Είναι κάτι που γίνεται ακόμα και σήμερα, τα πιο σημαντικά επιλέγονται για δημοσίευση την επόμενη μέρα στην εφημερίδα.

Καθώς οι ομάδες έμπαιναν στο γήπεδο άρχισα να τον φωτογραφίζω συνέχεια.

Αυτό συνέβη σε όλο το παιχνίδι.

Πάντα ήμουν οπαδός της Ρόμα και το να βρίσκομαι εκεί σε ένα ντέρμπι φωτογραφίζοντας τον προπονητή της ομάδας μου ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα.

Ας πούμε ότι παρασύρθηκα λίγο.

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα κλικ.

Μετά ένα, δύο, τρία, τέσσερα ακόμη κλικ.

Στα μισά του δεύτερου ημιχρόνου αναφώνησε…

«Αυτό είναι!!! Δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω αν είμαι πλέον ο Κλιντ Ίστγουντ».

Ήταν πολύ ενοχλημένος…

Αυτό συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, με εμφανή άγρια και απειλητικά βλέμματα. Τελικά τελείωσε το ματς, πανηγύριζα κοντά στον πάγκο.

Η Ρόμα κέρδισε με 0-3.

Με είδε και μου είπε…

«Ρε! Τι κάνεις με αυτές τις φωτογραφίες και με τρέλανες σε όλο το ματς;»

Στην αρχή το πήρα άσχημα, αλλά μετά το κράτησα για τον εαυτό μου, χωρίς να αναφέρω τίποτα σε κανέναν.

Με τον καιρό τον έμαθα.

Έτσι είναι, όταν έχει κάτι να πει, απλά σου το λέει».

Pietro Roscigno, πρώην φωτογράφος