«Αυτό που με εντυπωσίαζε περισσότερο στον Φαν Μπάστεν ήταν η ευκινησία του και η τεχνική του, μέσα σε ένα πολύ ψηλό και δυνατό σώμα.
Παρά τις δυσκολίες που είχε λόγω των τραυματισμών, έδειχνε ότι είχε απόθεμα δυνάμεων και απίστευτες τεχνικές δεξιότητες.
Ήταν ένας παίκτης που δεν δραματοποίησε ποτέ την κατάστασή του μπροστά σε άλλους και δέχτηκε την αποχώρηση του με γαλήνη.
Κράτησε τον πόνο μόνο γι’αυτόν.
Ο Μάρκο ήταν φαινόμενο όχι μόνο τεχνικά, αλλά και σε όλα τα άλλα.
Πρώτα από τη δύναμη που μπορούσε να εκφράσει μέσα απο την σωματική του διάπλαση, δεύτερον από την ευκινησία που είχε αυτή η σωματική διάπλαση.
Έκανε πράγματα αδιανόητα μέσα στο γήπεδο και όλα αυτά που είδαμε απο αυτόν, παραμένουν στα μάτια όλου του κόσμου ως κάτι εξαιρετικό, κάτι σαν τα παιχνίδια του Μαραντόνα που ήταν ανεπανάληπτα.
Ξεχώριζε γιατί μπορούσε να κάνει πράγματα που κανείς άλλος δεν τολμούσε, άρα δημιουργούσε έργα τέχνης μέσα στο γήπεδο.
Κατά τη γνώμη μου έγινε διαφορετικός από τους άλλους τη στιγμή που σταμάτησε, με την έννοια ότι είναι ένας χαρακτήρας που πήρε την απόφαση να σταματήσει νωρίς και το έκανε αποφασιστικά, ασχέτως αν πονούσε μέσα του.
Όταν παίζαμε μαζί επαναλάμβανε πάντα ένα πράγμα…
«Ξέρεις εε?? Μου δίνεις την μπάλα και μετά τρέχεις και πανηγυρίζεις μαζί μου».
Για να το θέσω έτσι, φαίνεται σαν αστείο, αλλά ήταν αλήθεια,
συνέβη πολλές φορές.
Μια τέτοια αυτοπεποίθηση, μπορεί να έχει μόνο ένας πρωταθλητής».
Κάρλο Αντσελότι