«Ήμουν στον καναπέ με τον πατέρα μου και η Μπαρτσελόνα έχανε στη Βαλένθια με 2-1. Γύρισα προς το μέρος του και είπα:

«Μπαμπά, όταν μεγαλώσω θα γίνω παίκτης της Μπαρτσελόνα».

Μου είπε:

«Είναι καλό να ονειρεύεσαι, αλλά συνέχισε να μελετάς».

Από εκείνη την ημέρα, πήρα τα λόγια του πατέρα μου ως πρόκληση.

Δεν υπήρχε στιγμή που να σκέφτηκα κάτι άλλο.

Δοκιμές επί δοκιμών… είπαν ότι δεν ήμουν καλός, στην πραγματικότητα με έβαλαν στο τέρμα.

Έκανα δοκιμές στην Μπάρτσα για 6 συνεχόμενα χρόνια.

Πάντα έλεγαν ότι δεν μπορώ να παίξω και ότι δεν άξιζα πολλά.

Δεν ήμουν καλός τεχνικά και αν ήθελα να εντυπωσιάσω κάποιο σύλλογο, έπρεπε να μεγαλώσω μυϊκά.

Ήμουν πολύ αδύνατος και είχα λίγη δύναμη στα πόδια μου.

Μετά από αυτά τα λόγια, γύριζα σπίτι κατεστραμμένος κάθε φορά…

Αλλά μια μέρα υπήρξε μια καμπή.

Άλλαξα ριζικά τον τρόπο σκέψης μου.

Άφησα τη σχολή ποδοσφαίρου και άρχισα να τρέχω κάθε απόγευμα στους λόφους της πόλης μου, για να μεγαλώσω τους μύες στα πόδια μου.

Έβαλα στόχους στον εαυτό μου.

Την πρώτη φορά 2 χλμ. την ημέρα μετά 4 χλμ. και ούτω καθεξής, μέχρι την κορυφή.

Όταν εβλεπα αυτοκίνητα να περνούν, προσπαθούσα να τους ανταγωνιστώ.

Το επόμενο καλοκαίρι προσπάθησα ξανά…

Ήμουν 16 χρονών.

Με πήραν.

Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι και απάντησε ο πατέρας μου.

Ήταν η μόνη φορά που τον άκουσα να κλαίει».

Κάρλες Πουγιόλ

“Μέχρι σήμερα συνεχίζω να τρέχω στους λόφους του χωριού μου, από όπου ξεκίνησαν όλα. Πολλοί με ρωτούν πώς μπορώ και συνεχίζω την προπόνηση ακόμα και τώρα, αφού δεν έχω λόγο να το κάνω.

Απαντώ ότι θα το κάνω μέχρι τα 70 μου, δεν μπορώ να κάτσω ήσυχος στον καναπέ και να σκέφτομαι, αυτό θα σήμαινε ότι πεθαίνω αργά.

Από την άλλη, θέλω να συνεχίσω να είμαι ανταγωνιστικός.

Δεν μπορώ πλέον να το κάνω συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τους άλλους στο γήπεδο, αλλά το κάνω συγκρίνοντας τον εαυτό μου… με τον εαυτό μου.”

Κάρλες Πουγιόλ