«Ήταν 9 Ιανουαρίου 1979 όταν γεννήθηκε ο Daniele.
Αυτή τη φορά ήμουν παρών στη γέννα και αμέσως μετά από αυτή την άλλη μεγάλη χαρά, είπα...
«Αγάπη μου, έχουμε δύο γιους με μόνο ενάμιση χρόνο διαφορά ηλικίας.
Θα κάνουν παρέα ο ένας στον άλλον και ίσως να παίξουν και ποδόσφαιρο μαζί».
Η Λόρα γέλασε, χωρίς να ξέρει πόσο ακούσια προφητικά ήταν τα λόγια μου.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και ο Andrea με τον Daniele άρχισαν να παίζουν μέσα στο σπίτι με μια μπάλα φτιαγμένη από κομμάτια χαρτιού καλυμμένα με ταινία scotch.
Γι΄αυτούς δεν υπήρχαν άλλα παιχνίδια, όπως αυτοκίνητα και στρατιώτες, αλλά μόνο η μπάλα που ήταν ερωτευμένοι.
Γύριζα από την προπόνηση το βράδυ και η Λάουρα μου έλεγε κάθε μέρα για σπασμένα έπιπλα ή σπασμένα ποτήρια, πιάτα και βάζα.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και τα δύο αδέρφια βρέθηκαν να παίζουν μαζί πρώτα στις ομάδες νέων της Nettuno και μετά σε αυτές της Roma, μέχρι την ομάδα Primavera.
Ο Ντανιέλε όλοι γνωρίζουν τη διαδρομή στην Κάλιαρι, την προσκόλληση στη φανέλα, την ένταξη στο Hall of Fame και το ρεκόρ των 464 εμφανίσεων.
Και μετά τα πολλά γκολ, δύο αξέχαστα για μένα.
Αυτά της 4ης Φεβρουαρίου 2001 κόντρα στην Τρεβίζο στο πρωτάθλημα της Serie B.
Η μητέρα μου η Secondina είχε πεθάνει μόλις δύο μέρες πριν και ο Daniele σκόραρε δύο φορές, αγαλλίαση δύο φορές με τα χέρια του στον ουρανό στη μνήμη της γιαγιάς του.
Ήταν ένα συναίσθημα που δυσκολεύομαι ακόμα να το περιγράψω σήμερα, ακριβώς όπως αυτό που ένιωσα για το πρώτο του γκολ στη Serie A με τη φανέλα της Ρόμα.
Ήταν 5 Δεκεμβρίου 1998 και οι Τζιαλορόσι αντιμετώπισαν την Περούτζια, ήμουν στο σπίτι καθισμένος στον καναπέ και παρακολουθούσα τον αγώνα με τη Λάουρα.
Όπως γνωρίζετε, απέφευγα να πάω στο γήπεδο για να μην πιέσω τα παιδιά μου.
Ο Daniele σκόραρε με κεφαλιά και πήδηξα στον αέρα ρισκάροντας να
τραυματιστώ στο γόνατο.
Σκέτη περηφάνια».
Μπρούνο Κόντι