Καναβάρο: «Aντρέι (Σέφτσενκο) με ποιον αμυντικό δυσκολεύτηκες περισσότερο;»

Σεφτσένκο: «Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση.
Όταν παίζάμε εμείς ήσουν εσύ, ο Πάολο, ο Νέστα, ο Ματεράτσι, ο Σάμουελ, ο Κούτο, ο Μοντέρο, ακόμα και ο Βιερκοβουντ που τον πρόλαβα σε μεγάλη ηλικιά ήταν πολύ καλός. Ευτυχώς αντιμετώπισα τον Πάολο και τον Νέστα στην προπόνηση και ήταν πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν.
Ήταν πολύ κύριοι.
Αντίθετα… τον θυμάμαι τον Νέστα και στη Λάτσιο, πολύ δυνατό, δεν με άφηνε σε ησυχία.
Ο Πάολο, όμως, ήταν μπακ, αλλά στις προπονήσεις έπαιζε συχνά και κεντρικός.
Ο Σάμουελ για μένα ήταν επίσης ένας από τους πιο δυνατούς, γιατί σε χτυπούσε, αλλά ήξερε πώς να το κάνει.
Ήταν έξυπνος όσο και δυνατός.

Καναβάρο: «Καλά, ο Μαλντίνι μπορούσε να παίξει οπουδήποτε, η θέση δεν είχε καμία σημασία.
Εκεί που τον έβαζες να παίξει, θα έκανε την διαφορά αυτός».

Τότι: «Και ο Ματεράτσι; Mamma mia τι ζώο ήταν.
Αν το περνούσες, σε κατέβαζε. Δεν υπήρχαν άλλες λύσεις».

Σεφτσένκο: «Αλήθεια. Ποιος το ξεχνάει».

Totti: «Ακόμα κι'αν υπήρξαν τεράστιοι αμ΄νυτικοι στην Ιταλία, για μένα ο πιο δυνατός αμυντικός ήταν ο Βιέκροβουντ.
Γιατί εκτός από το ότι σε χτυπούσε, δεν σε άφηνε ποτέ, γινόταν η σκιά, κολλούσε πάνω σου για 90 λεπτά.
Τελείωνε το παιχνίδι, και πονούσες παντού.
Ο Φάμπιο ήταν πιο εκρηκτικός, ο Μαλντίνι και ο Νέστα ήταν πολύ κομψοί, σου κλέβαν την μπάλα όπως ήθελαν.
Αλλά για μένα ο Βιέρκοβουντ ήταν ο παλιομοδίτικος αμυντικός, από τα 70s/80s που δεν ανέπνεες καν».

Καναβάρο: «Ναι, είναι αλήθεια, εγώ, ο Πάολο, ο Αλεσάντρο, αλλά και ο Τουράμ, ήμασταν πιο σύγχρονοι.
Κάποτε το Φαινόμενο μου είπε επίσης ότι ο Βιέρκοβουντ  και γι'αυτόν ήταν από τους πιο δυνατούς.
Σε ένα Πιατσέντσα - Ίντερ δεν τον άφησε να αγγίξει την μπάλα για 90 λεπτά.
Και ήταν 41 ετών».
Διάλογος των παικτών στο Ίνσταγκραμ