”Ο Γκούλιτ είχε την προσωπικότητα, ήταν βασικό παράδειγμα για το ποδόσφαιρο που ήθελα στο γήπεδο.

Ο Γκούλιτ ήταν ένας γίγαντας, ένας ατσάλινος χαρακτήρας!

Την πρώτη χρονιά είχα μόνο έναν σκληρό αγώνα και μια μεγάλη διαμάχη με τον Ρουντ.

Βράδυ Παρασκευής τον Ρουντ τον είχαν δει έξω μέχρι αργά.

Όλοι ανησυχούσαν για το αν ερχόταν στο ματς, γιατί είχε περάσει τη νύχτα έξω.

Μάλιστα, όταν ήρθε στο Μιλανέλο έμοιαζε με φάντασμα.

Πήγαμε στο αεροδρόμιο, περιμέναμε το αεροπλάνο για να πάμε στο Αβελίνο.

Τη στιγμή της επιβίβασης, στο Μαλπένσα ήμασταν, ο Ραματσιόνι με είχε προειδοποιήσει χαμηλόφωνα…

“Aρίγκο, ο Ρουντ αγνοείται…”

Είπα στον Μπαρέζι και τον Αντσελότι…

«Πάτε να φέρετ τον Γκούλιτ, σίγουρα αποκοιμήθηκε στην αίθουσα αναμονής. “

Πράγματι.

Ο Γκούλτι κουλουριάστηκε στις καρέκλες και αποκοιμήθηκε.

Ήταν χλωμός, κουρασμένος.

Όταν φτάσαμε του είπα.

«Έλα κοντά μου, στο ξενοδοχείο, έχω να σου μιλήσω!”

Και πρόσθεσε, σκληρά λόγια, άσχημα…

“Δεν ντρέπεσαι;

Αλλά έχεις κοιταχτεί στον καθρέφτη;

Πρώτη φορά βλέπω μαύρο να γίνεται λευκός.

Μοιάζεις με φάντασμα.

Σκέφτεσαι με το πουλί σου, όχι με το κεφάλι σου!

Δίνουμε τη ζωή μας για να κερδίσουμε αυτό το πρωτάθλημα, αντίθετα δεν χρησιμοποιείς το μυαλό που έχεις αφού χρησιμοποιείς κάτι άλλο.

Την επόμενη μέρα δεν ήταν καλά.

Λευκή ισοπαλία με την Αβελίνο.

Λίγες Κυριακές αργότερα, ο Γκούλιτ γίνεται ο πρωταγωνιστής των μεγάλων παιχνιδιών με τις συναρπαστικές εμφανίσεις του.

Μετά απο ένα μεγάλο παιχνίδι που έκανε, ζήτησε να μου μιλήσει.

«Κύριε, εκείνη την ώρα πριν το ματς με την Αβελίνο έκανα ένα λάθος και ζητώ συγγνώμη.

Μα αν θέλεις να με μαλώσεις πάλι, μην χρησιμοποιείς πια το χρώμα του δέρματός μου.Είχες δίκιο σε όλα.»

Ήταν πολύ περήφανος αλλά είχε και σπουδαία προσωπικότητα και φυσικά τεράστιος ποδοσφαιριστής.”

Αρίγκο Σάκι