“Η γέννηση της κόρης μου, της Βιτόρια, είναι η μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου όπως και της Ελιζαμπέτα, το έναυσμα της αγάπης μας, το ριζικό σημείο καμπής της ύπαρξης μας.
Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου γιατί η ευτυχία μου δεν περιγράφεται.
Γεννιέται στις 9 Νοεμβρίου.

Μια νοσοκόμα με πράσινο πουκάμισο εμφανίζεται.

Κρατάει την Βιτόρια στην αγκαλιά της.
Όταν θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, νιώθω πάντα τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα τότε.
Σε μια στιγμή, αυτό το κοριτσάκι με κάνει να ανακαλύπτω την πιο απόλυτη, την πιο ολοκληρωμένη αγάπη.
Ένας έρωτας μοναδικός, ένας έρωτας διαφορετικός από αυτόν που αισθάνεσαι για τη γυναίκα της ζωής σου, διαφορετικός από αυτόν που νιώθεις για γονείς και αδέλφια.
Η Αγάπη που σε γεμίζει. Μια αγάπη που είναι όλο και πιο δυνατή.
Η Βιτόρια με αλλάζει μέρα με τη μέρα. Γλυκαίνει τις σκληρές πλευρές του χαρακτήρα μου.
Με οδηγεί να είμαι πιο υπομονετικός, σχεδόν ποτέ δεν ήμουν.

Χάρη σε αυτήν ανακαλύπτω πτυχές του χαρακτήρα μου που ποτέ δεν ήξερα ότι είχα.
Η Βιτόρια γεμίζει τη ζωή μου.
Όταν γυρίζω σπίτι, είναι εκεί και με περιμένει.

Αν με λέει μπαμπά λιώνω. Κυριολεκτικά.
Με αγκαλιάζει, με κρατάει, μερικές φορές σχεδόν με πονάει.
“Μωρό μου, όχι τόσο δυνατά!”
Και αυτή, τόσο γλυκιά…

«Συγνώμη μπαμπά, αλλά σε αγαπώ πολύ. “
Πριν τον ύπνο θέλει πάντα να μένω δέκα λεπτά μαζί της να μιλάει και να παίζει.
Αν δεν την δω για λίγες μέρες, ίσως επειδή λείπω, πονάω τόσο πολύ.
Μου λείπει.
Μια κόρη σε αλλάζει, σε ολοκληρώνει, σε κάνει να ωριμάζεις σαν άνθρωπος και σαν άντρας.
Σου μαθαίνει να είσαι λιγότερο εγωιστής.
Πάντα πρέπει να την ακούσω πριν το παιχνίδι.

Παίρνω την Eλιζαμπέτα στο τηλέφωνο και μετά μιλάω με την Βιτόρια.
”Μπαμπά είσαι στο ξενοδοχείο; Ντύσου καλά! Καλή τύχη!”
Όταν ακούω τη φωνή της, συγκλονίζομαι.
Για μια στιγμή το άγχος που έχω πριν από κάθε αγώνα εξαφανίζεται.

Αυτές είναι οι αγαπημένες μου στιγμές. “
Αντόνιο Κόντε