«Προέρχομαι από μια κανονική οικογένεια, ο πατέρας μου ο Αμερίγκο ήταν εργάτης και η μητέρα μου η Αντωνία ήταν νοικοκυρά, ενώ ο αδερφός μου ήταν βενζινάς.
Ζούσαμε στη Ρώμη, στη συνοικία Bufalotta, ήταν λίγο δύσκολο να τα βγάλουμε πέρα.
Σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο μετά την Β' Γυμνασίου και άρχισα να δουλεύω σε ένα κατάστημα με είδη σπιτιού και μετά σε ένα κατάστημα υποδημάτων.
Πρωινή εργασία, απογευματινή προπόνηση.
Έμαθα την αίσθηση της θυσίας και τη γεύση της κατάκτησης, ενώ αγανακτώ που δεν έχω πάει σχολείο και που δεν σπούδασα.

Για να φτάσεις στη Serie A σε ηλικία 27 ετών όπως έκανα εγώ, χρειάζεται πάθος.
Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό προσόν είναι το πάθος, η επιθυμία να βελτιώνεσαι πάντα.
Η γενναιοδωρία ήταν πάντα προνόμιο μου.
Όταν η Φιορεντίνα απέτυχε και υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία, για να μείνω έχασα τρία εκατομμύρια ευρώ.
Είμαι ακόμα περήφανος που έκανα αυτή την επιλογή, μέχρι σήμερα».
Άντζελο Ντι Λίβιο
Στρατιώτης, άνθρωπος ενός ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει πια, δυστυχώς...