«Το πρωί του τελικού του Μάντσεστερ στο ”Ολντ Τράφονρτ” ξύπνησα νωρίς και βγήκα στο μπαλκόνι.

Το ξενοδοχείο που φιλοξένησε την αποστολή μας στην Αγγλία έμοιαζε με όαση γαλήνης.

Το δωμάτιό μου είχε θέα στο γήπεδο του γκολφ.

Κοίταξα εκεί και είδα ένα άτομο να τρέχει μόνο του.

Περπατούσε και μιλούσε μόνος του.

Μιμούνταν επιθέσεις και σουτ, ντρίμπλαρε αντιπάλους που μόνο αυτός μπορούσε να αντιληφθεί την παρουσία τους.

Γύρισε πίσω, κοίταξε μπροστά, έτρεξε

λίγα μέτρα.

Έλεγξε ότι δεν ήταν οφσάιντ.

Σκόραρε…

Έπαιζε κόντρα στη Γιουβέντους, χωρίς να είναι εκεί η Γιουβέντους.

Έκλεισα το παράθυρο και πήγα για ύπνο.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε απογευματινό υπνάκο, για όσους κατάφερναν να κοιμηθούν

Εγώ έπεσα για ύπνο, εκείνος όχι.

Έζησε την προσδοκία με έντονο τρόπο.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Πίπο Ιντζάγκι, είχε εμμονή με το ποδόσφαιρο».

Αντρέι Σεφτσένκο