“Μερικές φορές σταματάω… είναι σα να μιλάω στον εαυτό μου και να λέω…

”Αλέ, θυμήσου ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι.”

Θέλω να πω, oτι το ήξερα…κάποτε το ποδόσφαιρο θα τελείωνε.

Η ζωή όμως, είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι.

Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να σταματάς, να αποσυνδέεσαι.

Μερικές φορές φεύγω και ξαπλώνω στο γρασίδι.

Είναι σχεδόν μια τελετουργική κίνηση, μια σύνδεση με κάτι παλιό.

Θέλω να τα ξαναθυμηθώ όλα.

Ξαπλώνω στο γρασίδι και γίνομαι μωρό.

Το χρειάζομαι αυτό όταν είμαι πολύ λυπημένος η πολύ χαρούμενος.

Επειδή, ως παιδί, αυτή η πράξη με ακολουθούσε κάθε μέρα.

Ημουν ξαπλωμένος και κοίταζα τον ουρανό.

Τότε δεν έλεγα τίποτα…

Η στιγμή μετράει, όχι οι λέξεις.

Μετρούσα τα συναισθήματα.

Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το συναίσθημα.

Το ψάχνω μέσα μου όταν χρειάζομαι ηρεμία και καθαρότητα, όταν πρέπει να πατήσω το κουμπί “επαναφορά”.

Είναι σαν να κάνεις ένα εσωτερικό ντους, για να διώξεις μακριά τα συντρίμμια.

Εκείνες τις στιγμές, μένω μόνος με τον Αλεσάντρο και πρέπει να πω ότι είμαι καλά.

Κρατάμε καλή παρέα.

Όπως όταν ήμουν παιδί, ξαπλώνω και κοιτάζω τον ουρανό και τεντώνω τα χέρια μου.

Αν είμαι λυπημένος, αν είμαι χαρούμενος, αν πρέπει να ξαναβρώ τον εαυτό μου, νιώθω αυτό που ένιωθα όταν ήμουν νέος και έλεγα…

“Εντάξει Αλέ, είναι ένα παιχνίδι και είναι όμορφο….

Σήκω, πάμε.”

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο