“Ξέρω πόσο δυνατός ήμουν, ξέρω ότι έκανα σημαντικά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο.

Δεν κατάλαβα καν στην αρχή ότι ήμουν εκεί, στην Ιταλία, στην Ίντερ.

Θυμάμαι ότι έβλεπα τους πάντες στα αποδυτήρια, από τον Ζέεντορφ μέχρι τον Ματεράτσι. Θυμάμαι επίσης ότι ο Ρονάλντο με υποδέχτηκε πολύ καλά, ακόμα και στο σπίτι του.

Πρώτα έμενα σε ξενοδοχείο, μετά με ρώτησε αν ήθελα να μετακομίσω στο σπίτι του…

Ήταν υπέροχα!

Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τους Νερατζούρι, όπως το γκολ κόντρα στην Ουντινέζε το 2004 ή το γκολ μετα απο συνεννόηση στο φάουλ με τον Σίνισα Μιχαίλοβιτς κόντρα στη Ρόμα.

Ήταν ένα παιχνίδι, ένα αστείο.

Αστειευτήκαμε στην προπόνηση με τον Μιχαίλοβιτς και αποφασίσαμε…

«Αν είναι ελεύθερο χτύπημα, ας προσποιηθούμε ότι τρέχουμε και οι δύο για να δούμε ποιος το κλωτσάει».

Αλλά στην πραγματικότητα ξέραμε ήδη ποιος θα σούταρε.

Σε αθλητικό επίπεδο βίωσα ένα αξέχαστο φαινόμενο αποδυτηρίων.

Σε επίπεδο ζωής, ο Ζανέτι ήταν ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα, πάντα δίπλα μου, ειδικά όταν πέθανε ο πατέρας μου.

Ο Μοράτι με βοήθησε πολύ τότε, σαν πραγματικός πατέρας, πάντα δίπλα μου.

Θα τον ευχαριστώ για πάντα για όλα όσα έχει κάνει ο ίδιος και η οικογένειά του για μένα, κάθε φορά που μιλάω για αυτόν, συγκινούμαι.

Ήταν πατέρας για όλους.

Όπως πάντα θα ευχαριστώ τον Μουρίνιο, όταν έφτασε, ήθελα να πάω στη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά μου ζήτησε να μείνω.

Ήθελε να με δει και να μου μιλήσει, ήταν ένας πολύ σημαντικός προπονητής για μένα.

Εκείνα τα χρόνια, εκτός από τη Σίτι, με ζητούσε και η Τσέλσι.

Και μετά, λίγους μήνες αργότερα, με ήθελε και η Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά δεν πήγα.

Τώρα είμαι καλά, είμαι στη Βραζιλία, στο Ρίο, με την οικογένεια και τους φίλους μου.

Ζω μια πολύ φυσιολογική ζωή στη Βραζιλία, δεν θέλω να είμαι πια μακριά από την οικογένειά μου, τώρα έχω τρία παιδιά».

Αντριάνο