”Ήμουν στα πιο χαμηλά που έχω βρεθεί ποτέ ως άνθρωπος.

Επέστρεφα στο σπίτι μετά την προπόνηση και ήμουν κομμάτια.

Το μυαλό μου ήταν χάλια.

Έκλαιγα.

Έλεγα στη σύντροφό μου ότι πραγματικά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν πολύ κακός πατέρας γιατί δεν μπορούσα να μεταδώσω ενέργεια στα παιδιά μου και να παίξω μαζί τους.

Έκανα ό,τι μπορούσα, ακολουθούσα ειδικό πρόγραμμα, έκανα διατροφή, έφτιαξα το σπίτι μου με τέτοιο τρόπο ώστε μόλις επέστρεφα από την προπόνηση, να κάθομαι με τις μπότες θεραπείας στον καναπέ και να είναι πάντοτε έτοιμο το μηχάνημα της κρυοθεραπείας.

Κανείς δεν μπορεί να μου πει ότι δεν έκανα τα πάντα για να επανέλθω και να είμαι δυνατός.

Ενώνονταν τα κόκκαλα στο γόνατό μου, πονούσα και ήταν πρησμένο το πόδι μου, το έβλεπαν οι αντίπαλοι και έλεγαν…

“Mα καλά, θα παίξει κανονικά;”

Είμαι περήφανος για την καριέρα που έχω κάνει κι όταν τελειώσει αυτό, θ’ απολαύσω τη ζωή μου.

Οι “πολεμιστές” του πληκτρολογίου θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα δωμάτιά τους, στο σπίτι της μάνας τους, να τρώνε, να πίνουν αναψυκτικά και να κάθονται να γράφουν στο twitter…”

Φιλ Τζόουνς