"Η πρώτη προσέγγιση με την Ίντερ ήταν τραυματική. 
Ο Πρόεδρος Μοράτι με καλεί στο γραφείο του. 
Μπαίνω, κάθομαι. 
Τέσσερα χρυσά νομίσματα λάμπουν στο τραπέζι. 
Καταλαβαίνω ότι είναι για μένα...
''Ευχαριστώ και τα βάζω στην τσέπη μου''.
Μετά έρχεται η στιγμή της συζήτησης... 
Στο Μπέργκαμο μου έδιναν 6 εκατομμύρια το χρόνο. 
Του λέω... 
«Σαράντα εκατομμύρια για δύο χρόνια».
Στιγμή σιωπής. 
Μετά με δείχνει με τα μάτια του και λέει...
«Σήκω και πάρε το ανσανσέρ και φύγε στο Μπέργκαμο!»
Φεύγω ανήσυχος. 
Αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα, κατά τη διάρκεια του προπονητικού καμπ του Σαν Πελεγκρίνο, υπέγραψα και στο συμβόλαιο βρίσκω γραμμένο...
15 εκατομμύρια το χρόνο».

Μιλάει ελάχιστα στην Ίντερ. 
Είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος και μετά δεν είναι και εύκολο με όλα αυτά τα αστέρια στην ομάδα. 
Στην προπόνηση δουλεύει σκληρά, αλλά όταν πρέπει να ανοίξει το στόμα του, τίποτα, κανείς δεν του μιλάει.
Τότε μια μέρα έχει έτοιμο το αστείο και το λέει με σιγουριά, γρήγορα...
Οι συμπαίκτες του ακούνε σιωπηλοί και τελικά κανείς δεν γελάει.

Μια μέρα, ο Άντζελο πηγαίνει για κυνήγι με τον Ταρτσίσιο Μπέργκνιχ και μιλάει λίγο περισσότερο. 
Στο γήπεδο ο Άντζελο είναι πολύπλευρος. 
Ο  Ερέρα τον τοποθετεί ως σέντερ φορ, εξτρέμ και μέσο. 
Με την εθνική γίνεται πρωταθλητής Ευρώπης με γκολ.
 Όταν όμως η Ίντερ βρίσκεται σε κρίση, είναι από αυτούς που ο κόσμος αποδοκιμάζει στο γήπεδο. 
Δεν αντέχει. 
Είναι έξαλλος. 
Μια μέρα κάποιος βάζει ένα μικρόφωνο μπροστά σε μία οπαδό της Ίντερ...
«Προτιμώ να δω τον Κόρσο να παίζει για δέκα λεπτά παρά τον Ντομενγκίνι για μιάμιση ώρα».
 Η οπαδός ονομάζεται Renata Fraizzoli και είναι σύζυγος του νέου προέδρου της Ίντερ. 
Στην επίσημη παρουσίαση της ομάδας λοιπόν, ο καλός Φραιτζόλι απλώνει το χέρι του στον Άντζελο...
 «Μπράβο, τρέχεις πολύ».
Για να πάρει την απάντηση...
«Πήγαινε στο διάολο και εσύ και η γυναίκα σου».
Φεύγει στην Κάλιαρι χωρίς καν προειδοποίηση. 
Το μαθαίνει από τον Τύπο...

"Όλα ήταν λάθος στην Ίντερ. 
Αν ο Κόρσο στεκόταν ακίνητος και έκανε εκατό βήματα λάθος, όλοι σιωπούσαν, αν έκανα λάθος εγώ, με στέλναν στην κόλαση.
Και σύμφωνα με κάποιους, είχα δείξει σημάδια παρακμής. 
Όχι, δεν είναι δίκαιο. 
Ήμουν πρωταθλητής εκεί. 
Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μου ρίξουν την ψυχολογία.
Αλλά όταν παίζω πλέον δεν θα ενθουσιάζομαι και θα θυμάμαι μερικές αγενείς επιπλήξεις.
Και λυπάμαι πολύ γιατί ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στην Ίντερ.
Ξέρω τι σημαίνει να κερδίζεις. 

Δούλεψα σκληρά και ως τυπογράφος και δύο χρόνια στο μοντάζ καθώς δεν έβλεπα ποτέ τον εαυτό μου μόνο στο γήπεδο, τα έδινα όλα παντού. 
Γιατί έτσι είμαι. 
Δεν με νοιάζει αν είμαστε στο γήπεδο με την εθνική ομάδα, στο κύπελλο ή στο πρωτάθλημα η σε κάποια άλλη δουλειά.
Στην Ίντερ δεν το είχαν καταλάβει και ήταν άσχημο γι'αυτούς.
Τώρα θα το προσέξουν όλοι...
Ποιος είναι ακόμα ο Ντομενγκίνι!
Και μετά έγινε η ανταλλαγή μεταξύ εμένα, του Γκόρι και του Πόλι, με τον Μπονινσένια και με πήρε η Κάλιαρι.''

Χρειάζεται λιγότερο από ένα χρόνο για να μάθετε πώς τελειώνει αυτή η εκδοχή...
Είναι Κυριακή του Απρίλη του 1970.
Με το Μπάρι υπάρχει τριάντα χιλιάδες κόσμος, όλοι αυστηρά όρθιοι. 
Οι δρόμοι γύρω από το στάδιο στην Κάλιαρι είναι ήδη γεμάτοι απο τις έντεκα και μισή το πρωί.
Το άγαλμα του Carlo Felice είναι τυλιγμένο σε λευκό, κόκκινο και μπλε. 
Σκοράρει ο Ρίβα, κλείνει ο Γκόρι...
 Κάλιαρι-Μπάρι 2-0. 
Στο τελευταίο σφύριγμα τρέχουμε προς τα αποδυτήρια προσπαθώντας να μείνουμε ντυμένοι. 
Μας λούζουν με σαμπάνια.''

Είναι το νούμερο επτά της Κάλιαρι, του νέου πρωταθλητή Ιταλίας που ουρλιάζει. 
Φωνάξτε!!!
Ούρλιαξε ξανά....
Με σφιγμένες γροθιές στον ουρανό. 
Μετά παίρνει μια ανάσα και αρχίζει πάλι να ουρλιάζει και να χοροπηδάει στα αποδυτήρια. 
Μετά βγαίνει απο το γήπεδο...

Και η ερώτηση απο τους δημοσιογράφους, είναι μία...
Που αφιερώνεις το πρωτάθλημα...
«Το πρωτάθλημα της Κάλιαρι; 
Το αφιερώνω στην Ίντερ».

Άντζελο Ντομενγκίνι