”Εχεις έναν άγνωστο πρωταγωνιστή, το θέμα σου είναι το μποξ, που δεν είναι πολύ δημοφιλές έτσι κι αλλιώς στο σινεμά, έχουν κάνει 300 ταινίες για την πυγμαχία και οι 298 απέτυχαν.

Ομως κάτι στο θέμα του άγγιξε τον κόσμο.

Δεν είναι μία ταινία για το μποξ.

Η πυγμαχία είναι απλά η δουλειά του. Θα μπορούσε να είναι φούρναρης, να επιδιορθώνει ποδήλατα. Το μποξ είναι μεταφορά.

Η ζωή είναι μια πάλη.

Οταν παρέλαβα το Οσκαρ, το είπα στο λόγο μου.

Σήμερα υπάρχουν ακόμα περισσότεροι «Ρόκι», αλλά και «Ροκέτς», άντρες και γυναίκες.

Η ζωή έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη, ακόμα πιο πολύπλοκη.

Η πάλη γίνεται πολύ σύνθετη και η επιβίωση είναι μεγαλύτερη πρόκληση. Δεν είναι ατάκα για μένα ότι αγαπώ όλους όσους αγωνίζονται.

Πρέπει να καταλάβετε ότι πριν το «Ρόκι» ήμουν ένας τίποτας. Δούλευα παρκαδόρος. Πεινούσα.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να είσαι παρκαδόρος, το λέω απλά για να τονίσω πόσο γρήγορα η ζωή σου μπορεί να αλλάξει.

Το μόνο χρειάζεσαι είναι μια καλή ιδέα.

Η ταινία γυρίστηκε σε 25 μέρες, με μπάτζετ κάτω από ένα εκατομμύριο δολάρια.

Ολοι δούλεψαν σχεδόν δωρεάν. Δεν είχαμε καμαρίνια, αλλάζαμε στο αμάξι μας.

Δεν είχαμε ρούχα, τα ρούχα της ταινίας ήταν τα δικά μας ρούχα.

Δεν είχα λεφτά ούτε το σκύλο να κλείσω, έπρεπε να βγω στους δρόμους να βρω έναν σκύλο.

Ο οπερατέρ μας ήταν νέος στη δουλειά, οι ηχολήπτες μας δεν είχαν ξαναγυρίσει ταινία.

Κανονικά η ταινία έπρεπε να αποτύχει.

Απο το στούντιο δεν ήθελαν να το βγάλουν.

Τεράστιος αγώνας για να βγει. Μας έλεγαν “καλά, μπορεί να το βγάλουμε σε κάποιο drive in”.

Tσακωνόμασταν καθημερινά. Καλά, έτσι κι αλλιώς με αυτούς γιατί δεν με ήθελαν να παίξω κι όλας.

Ηθελαν οποιοδήποτε άλλο…Μπαρτ Ρέινολντς, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ράιαν Ο Νιλ.

Θα επέλεγαν ένα καγκουρό, παρά εμένα.

Στο Ροκι 4 για να γυρίσουμε τη σκηνή του τελικού αγώνα προπονηθήκαμε για 4 μήνες.

Το γύρισμα πήρε 2 μέρες, αλλά είχαμε κάνει 4 μήνες προπόνηση.

Στο τέλος του είπα “ΟΚ ξέρουμε τα βήματα, αλλά ας τα ξεχάσουμε.

Πάμε να μπούμε κανονικά. Χτύπα.

Ηταν το μεγαλύτερο λάθος μου.

Του είχα πει όμως να χτυπήσει κανονικά.

Και τα γάντια που χρησιμοποιούσαν τότε έχουν πλέον καταργηθεί, είναι πολύ επικίνδυνα, πολύ μικρά.

Με ισοπέδωσε.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα ελικόπτερο να με παίρνει από το σετ και να πηγαίνει στην εντατική.

Εμεινα στο νοσοκομείο 4 μέρες.

Με χτύπησε τόσο δυνατά που σταμάτησε την καρδιά μου.

Οι γιατροί νόμιζαν ότι ήμουν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Κυκλοφορούσαν κάτι καλόγριες και ιερείς και σκεφτόμουν «ω πεθαίνω μάλλον».

Επρεπε να βρω κάποιον που θα είναι ο ρομποτικός αντίπαλος του Ρόκι.

Οταν μπήκε ο Νταλφ Λούγκρεν στο δωμάτιο, τον μίσησα αμέσως.

Ηταν τέλειος.

Σκέφτηκα ότι αν ήταν οι Ρώσοι να είχαν κατασκευάσει σ’ ένα εργαστήριο την τελειότητα, τον τέλειο πυγμάχο, αυτός ήταν.

Είναι εξαιρετικά συγκινητικό ότι ο κόσμος, 40 χρόνια μετά, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του Μουσείου της Φιλαδέλφειας, σαν τον Ρόκι και ποζάρει νικητής.

Είναι κάτι που έχει ξεπεράσει την ταινία.

Είναι ψυχολογικό.

Οταν τον πρωτοβλέπουμε στην ταινία να προσπαθεί να τα ανέβει, αποτυγχάνει.

Και στο τέλος τα καταφέρνει – φτάνει νικητής στην κορυφή.

Αυτό επικοινωνεί με πάρα πολύ κόσμο.

Το να πεισμώσεις και να τα καταφέρεις, να δεις τη θέα από ψηλά.

Εχω δει έγκυες γυναίκες, ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι που τους κουβαλούν οι φίλοι τους.

Αυτή είναι η δύναμη του σινεμά.

Μην αποδέχεσαι την ήττα εύκολα.

Αν νικηθείς, αν πέσεις κάτω, σήκω, ξεσκόνισε γόνατα και συνέχισε.

Νομίζω ότι είναι ένα διαχρονικό μήνυμα αυτό.

Υπάρχει κάτι που το πίστευα πάντα: δεν είμαι διαφορετικός.

Ολοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι.

Μάς ενώνει ένα κοινό νήμα: ξέρουμε τι σημαίνει αποτυχία, πόνος, ανασφάλεια, φόβος.

Αν λοιπόν αυτό το επικοινωνήσεις στο κοινό, το κέρδισες.

Αν το παίζεις ανώτερος, προνομιούχος, σαν να σας μιλάει η φωνή του Θεού, τότε δε θα επικοινωνήσεις ποτέ με τον θεατή.

Δεν είσαι ανθρώπινος στα μάτια του.

Ανθρώπινος σημαίνει να προσπαθείς να ισορροπήσεις όλες τις αδυναμίες σου κάτω από την αντοχή σου.”

TIPS ON FILMS