Η Γιούσρα Μαρντίνι, έχασε το σπίτι της, το μέρος όπου έκανε προπόνηση και όλα όσα ήξερε και αγάπησε απο παιδί. Έφυγε από την χώρα της, την Συρία λόγω του πολέμου.
Στο δρόμο για να φτάσει στην Ελλάδα, σταμάτησε ο κινητήρας του σκάφους με το οποίο ταξίδευαν, μαζί με άλλους είκοσι πρόσφυγες.Αποφάσισε να πηδήξει στο νερά του Αιγαίου, μαζί με την αδερφή της και μερικούς άλλους ανθρώπους.
Κολύμπησαν για περισσότερες από τρεις ώρες, μέχρι να φτάσουν στο κοντινότερο νησί, το οποίο έμοιαζε μακριά.
Τελικά η βάρκα παίρνει ξανά μπροστά, κάτι σαν θαύμα και φτάνει στην Λέσβο.
”Την Ελλάδα δεν την είδα κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τους ανθρώπους στη Λέσβο που συνάντησα εκείνες τις μέρες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια κοπέλα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, η οποία με πλησίασε και μου έδωσε ένα ζευγάρι παπούτσια όταν είδε ότι περπατούσα ξυπόλυτη.
Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσει τους Έλληνες που είδαν με ανοιχτό μυαλό το δράμα των προσφύγων και να απολογηθώ, όμως, γιατί ξέρω ότι για την Ελλάδα δεν ήταν εύκολο αυτό που συνέβη και σε αυτούς που ενοχλήθηκαν από εμάς θέλω να ζητήσω να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι έχουμε περάσει. Ούτε εμείς θέλουμε να ζούμε αυτή την κατάσταση.”
Απο συνέντευξη της, στο περιοδικό ”Κ”
Μετα απο πολλές κακουχίες, βρέθηκε στην Γερμανία και συνέχισε την προπόνησή της, αφού δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνειρό της.Σήμερα μπορεί να καυχιέται για το γεγονός, ότι έχει πάρει μέρος σε δύο Ολυμπιάδες.
Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών, συμμετείχε στην Ολυμπιάδα του Ρίο και τώρα στα 23 της χρόνια, στην Ολυμπιάδα του Τόκιο.
