Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στις 27/2/1938 στο χωριό Τσάδα, της Πάφου.

Από τα μαθητικά του χρόνια υπήρξε αγωνιστής, καθώς στα 15 του, το 1953, κατέβασε και τεμάχισε την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, την ημέρα που η Βασίλισσα Ελισάβετ είχε τη στέψη της στο Λονδίνο.

Αυτή η κίνησή του, ήταν το έναυσμα μαζικών διαδηλώσεων που ματαίωσαν εορτασμούς, οι οποίοι είχαν οργανωθεί από τους Άγγλους στην Πάφο.

Δύο χρόνια μετά το 1955, ο ήρωάς μας, συλλαμβάνεται και πάλι ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία για την υπόθεση του πλοιαρίου «Άγιος Γεώργιος»

Στις 18/12/1956, έρχεται η τρίτη και η τελευταία σύλληψή του.

Ο Ευαγόρας πιάστηκε με οπλοπολυβόλο και γεμιστήρες και πήγε σε δίκη.

Τα παλικαρίσια λόγια του στη δίκη;

«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»

Οι ψυχροί Άγγλοι δικαστές δεν υπολόγισαν τίποτα και επέβαλαν χωρίς καμιά ντροπή την εσχάτη των ποινών.

Η αντίδραση του κόσμου; ΧΑΜΟΣ!

Μαθητές, κάτοικοι της Κύπρου και της Ελλάδας, η ελληνική Βουλή, αλλά και η εκκλησία έστειλαν τηλεγραφήματα στις αρχές. Ξέσπασαν παντού πορείες και διαδηλώσεις. Η Κυπριακή Αδελφότητα της Αθήνας απευθύνθηκε μέχρι και στον βασιλιά Παύλο, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε.

Λίγο πριν πλησιάσει η μέρα της εκτέλεσης του, στο τελευταίο του γράμμα έδειξε για ακόμα μια φορά την τεράστια καρδιά του.

«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Δυο λεπτά πριν εκτελεστεί τραγούδησε τον Εθνικό ύμνο.

Ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίστηκε στις 14/3/1957. Θάφτηκε μέσα στις φυλακές, στα λεγόμενα «Φυλακισμένα Μνήματα» της Λευκωσίας και πέρασε στην αιωνιότητα.