“Συμφώνησαν όλοι.

Και εννοώ επίσης και τον Κασάνο.

Αλλά κάτι πήγε στραβά.

Μετά τα λόγια μου, ήρθε η ώρα για προπόνηση … και ο Αντόνιο, από τη στιγμή που μας έδωσαν τις φανέλες, κατάλαβε ότι δεν θα ήταν βασικός στο επόμενο ματς.

Θεώρησε το καλύτερο να δώσει μια συνέντευξη στην οποία κατήγγειλε την κατάσταση των μη πληρωμών.

Κρίμα που μόνο την προηγούμενη μέρα με είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα μιλήσει για το καλό της ομάδας.

Δεν είπε τίποτα σε κανέναν, το έκανε για καθαρά προσωπικό όφελος.

Ήθελε να φύγει και γι’ αυτό έκανε πάλι χαμό.

Την Κυριακή το χάος.

Πήγα στις εξέδρες γιατί αποβλήθηκα, ήταν στον πάγκο γιατί το είχε αποφασίσει ο Ντοναντόνι εδώ και μέρες.

Οι οπαδοί είδαν την επιλογή του προπονητή ως τιμωρία για την καταγγελία που έκανε ο Κασάνο.

Κι έτσι άρχισαν να φωνάζουν το όνομά του.

Αλλά αυτό που με έκανε να χάσω κυριολεκτικά το μυαλό μου ήταν όταν τον είδα να πηγαίνει κάτω από το πέταλο στο τέλος του παιχνιδιού, κάτι που πάντα αρνιόταν να κάνει στο τέλος κάθε αγώνα.

Αυτή τη φορά, επειδή του ήταν χρήσιμο, πήγε να μιλήσει με τους οπαδούς.

Όταν είδα εκείνη τη σκηνή, δεν καταλάβαινα τίποτα πια.

Έφυγα από την κερκίδα πηδώντας τα σκαλιά τέσσερα τέσσερα, πετάχτηκα στα αποδυτήρια, άκουσα τον Αντόνιο Μιράντε να φωνάζει: «Μάταιο να είσαι φαινόμενο, αν δεν έχεις μυαλό».

Ό,τι χρειαζόμουν για να εκτοξευθώ πιο γρήγορα προς τον συμπαίκτη που είχε προδώσει την εμπιστοσύνη μας.

Είχα χρόνο να του φωνάξω….

«Είσαι κάθαρμα, είσαι μαλάκ…»

Τότε επενέβη ο Λούκα Μπούτσι, ο προπονητής των τερματοφυλάκων μας, σηκώνοντάς με στον αέρα και με πήγε στα ντους.

Του έριξα μια γροθιά, αλλά με κρατούσαν όλοι σφιχτά και δεν κουνήθηκα από εκεί για ένα τέταρτο της ώρας.

Απλά αρκετός χρόνος για να επιτρέψουν στον Κασάνο να φύγει.

Σύντομα είχε τελειώσει και απο την ομάδα, όπως ακριβώς το ήθελε.”

Αλεσάντρο Λουκαρέλι