′′ Όταν έφτασα στην Ιταλία, ζούσα με είκοσι ευρώ την εβδομάδα που έπαιρνα από τον μάνατζερ μου, αυτόν που προσπαθούσε να με πάει σε μια ομάδα, για να δοκιμαστώ και να αγωνιστώ.
Πάντα ξόδευα αυτά τα λεφτά για τα ίδια πράγματα.
Πέντε ευρώ για να καλέσω την οικογένειά μου στην Βραζιλία, μερικά ακόμα για σαμπουάν, αποσμητικό και οδοντόπαστα.
Τα Σαββατοκύριακα τα περνούσα σε ένα ίντερνετ καφέ για να συνομιλήσω με φίλους και οικογένεια.
Μερικές φορές όταν ήθελα να περάσω καλά, πήγαινα στην κεντρική πλατεία της Βερόνας και αγόραζα παγωτό.
Κόστιζε ένα ευρώ.Πατάτες τηγανητές και μπιφτέκι; Ξεχάστε τα!Δεν μπορούσα να αντέξω αυτές τις πολυτέλειες.
Τέτοιου είδους γεύματα ήταν για τα πλούσια παιδιά.
Τότε θα καθόμουν σε μια σκάλα στην γωνία της πλατείας και θα έβλεπα ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν.
Εβλεπα τα πουλιά, τους τουρίστες και απλά άφηνα τις σκέψεις μου να περιπλανηθούν.
Κάπως έτσι περνούσα τα απογεύματά μου.
Στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχεις καλούς ανθρώπους γύρω σου. Ανθρώπους που θέλουν το καλύτερο για σένα.
Μπορείς να είσαι όσο καλός θέλεις.
Αλλά στο ποδόσφαιρο και στην ζωή, δεν μπορείς να φτάσεις στην κορυφή μόνος σου. Είναι αδύνατο “.
Ζορζίνιο
