«Το ανάποδο ψαλίδι του Ρούνεϊ στο ντέρμπι του Μάντσεστερ θα μείνει στην ιστορία. Όμορφο.
Ο Γουέιν είναι σπουδαίος άνθρωπος και παίκτης.
Μόνο όταν έπαιζα δίπλα του κατάλαβα πλήρως πόσο πονάει και ζει για το ποδόσφαιρο, πόση δουλειά κάνει σε έναν αγώνα για την ομάδα.
Ο Ρούνεϊ έχει παίξει δεκαέξι σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ, κάτι που είναι πολύ περισσότερο από μια ζωή, γιατί δεν υπάρχει πρωτάθλημα που να σε φθείρει όπως το αγγλικό, ο ρυθμός είναι υψηλότερος, το παιχνίδι πιο επιθετικό, υπάρχουν περισσότερα παιχνίδια και δεν υπάρχει διάλειμμα για τον χειμώνα.
Δεκαέξι χρόνια πέρασε αυτός και τον
 παρακολουθούσα.
Ήμουν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος και αντίθετα έδειχνα πολύ νεότερος.
Στην πραγματικότητα, στο τέλος ο Ρούνεϊ δεν ήταν πλέον σε θέση να κάνει αυτό που του ζήτησε ο Μουρίνιο και δεν έπαιξε πολύ στην Μάντσεστερ.
Όλοι θεωρούν τη Γιουνάιτεντ ως κορυφαίο σύλλογο, έναν από τους πιο ισχυρούς και πλουσιότερους συλλόγους στον κόσμο και, από έξω, μου φάνηκε κι εμένα έτσι.
Αντίθετα, μια φορά εκεί βρήκα μικρούς και στενόμυαλους ανθρώπους.
Ποτέ δεν κατάλαβα καλά αν είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Μάντσεστερ ή όλων των Άγγλων.
Για παράδειγμα, ο Γουέιν Ρούνεϊ, ένας πραγματικός θρύλος για τον σύλλογο.
Σταματάει να παίζει και την επόμενη μέρα αφαιρούν το όνομά του από τα αποδυτήρια και το αδειάζουν, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Σκατά, τόσο γρήγορα.
Γιατί αυτή η βιασύνη;
Σκέφτηκα...
Αν του το κάνουν αυτό, που έχει παίξει πάνω από πεντακόσια παιχνίδια και έχει σκοράρει πάνω από διακόσια πενήντα γκολ με τη φανέλα των Κόκκινων Διαβόλων, όταν φύγω, θα κάψουν το ντουλάπι μου, τουλάχιστον...»
Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς