”Δούλεψα σαν μουλάρι και δεν ήμουν ικανοποιημένος από την προπόνηση ποτέ.

Έπαιζα επίσης στο γήπεδο κοντά στο σπίτι μου.Και μετά στο δρόμο.

Στο Rosengård έλεγα στα παιδιά…

«Θα δώσω λεφτά σε όποιον μπορέσει να μου κλέψει την μπάλα»

Και δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι, το έκανα για να βελτιώσω την τεχνική μου, να βελτιώσω την προστασία του σώματός μου και της μπάλας.

Έπαιξα άπειρα παιχνίδια με μια μπάλα και με εστίες μπουφάν οι πέτρες.

Ο δρόμος είναι το πρώτο μου πραγματικό σχολείο.

Κι’αυτό επειδή δεν ήθελα να ξέρω πολλά για το πραγματικό σχολείο και τα βιβλία.

Hμουν έξω όλη την ώρα, έπαιζα ποδόσφαιρο και έκλεβα ποδήλατα.

Συχνά γυρνούσα σπίτι πεινασμένος σαν λύκος, εβλεπα το ψυγείο και προσευχόμουν να έχει κάτι μέσα.

Αλλά όχι, τίποτα, πάντα το συνηθισμένο γάλα, βούτυρο και ψωμί στην καλύτερη περίπτωση.

Αν ειχε χυμό φρούτων, ήταν απο το αράβικο κατάστημα γιατί κόστιζε λιγότερο.

Σήμερα το ψυγείο μας πρέπει πάντα να είναι γεμάτο, το επαναλαμβάνω συνεχώς στη γυναίκα μου.

Πριν από λίγο καιρό ο γιος μου ο Βίνσεντ έκλαιγε επειδή ήθελε μακαρόνια.

Ούρλιαζε..

Ηθελα να του πω πόσο τυχερός είναι.

Εγώ έκανα πάρτι αν έβρισκα ψημένες φέτες ψωμιού.”

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς