«Το βράδυ της 7ης Σεπτεμβρίου 2018 σταμάτησα να αναπνέω, πέθαινα.
Ο εφημερεύων γιατρός στο ασθενοφόρο που είχε έρθει να με πάρει, επαναλάμβανε συνέχεια...
«Τον χάνουμε, δεν τα καταφέρνει, τον χάνουμε!».
Προσπάθησα να τoν χτυπήσω, με την λίγη ενέργεια που μου είχε απομείνει, αλλά κλώτσησα στο κενό γιατί η όρασή μου ήταν αδύναμη και δεν μπορούσα να τoν χτυπήσω.
Από εκεί, χωρίς να νιώθω το παραμικρό, βρέθηκα σε άλλη διάσταση.
Ήμουν νεκρός.
Αλλά παραδόξως αυτός ο θάνατος ήταν συμπλήρωμα της ζωής.
Έχω δει και αγγίξει τα πάντα.
Η Μητέρα Τερέζα που αφού με αγκάλιασε έφτασε στα πλήθη των παιδιών που περίμεναν να τα χαϊδέψει.
Είχα κοιτάξει τον παράδεισο.
Αρκετά απογοητευτικό πρέπει να πω καθώς δεν υπήρχε τίποτα παραδεισένιο σε αυτό, όλα ήταν πολύ γήινα.
Ήταν ένα εμπόριο γεμάτο είδη πρώτης ανάγκης, ζυμαρικά, φρούτα, ψωμί και σκαρφαλωμένος σε μια σκάλα, ο Θεός είχε την πρόθεση να βάλει τάξη.
Με κοίταξε με ενοχλητική αυταρέσκεια και, με ένα νεύμα του κεφαλιού του, με κάλεσε να μπω μέσα.
Με διέταξε να ανέβω σε ένα διαστημόπλοιο για να πάω στο Μιλάνο και βρέθηκα στο δωμάτιο 510, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι.
Ήμουν στο δωμάτιό μου και ήμουν νεκρός.
Τότε εκείνο το ατελείωτο ταξίδι του πόνου πλησίασε στο τέλος του.
Μέχρι σήμερα δεν ξέρω πόσο κράτησε.
Πολύ καιρό μετά την οριστική αφύπνιση, έμαθα ότι ο αδερφός μου Κάρλο, όταν έμαθε ότι ο θάνατός μου ήταν πολύ πιθανός, είχε παρουσιαστεί στον επικεφαλής γιατρό κρυφά από όλους για να του προσφέρει έναν από τους πνεύμονές του, με την απελπισμένη ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να μου σώσει τη ζωή.
Η μεταμόσχευση δεν ήταν δυνατή, δεν θα είχα επιβιώσει.
Ο Κάρλο ανήκει σε μια εξαφανισμένη πλέον φυλή ανθρώπων...
 Υπεύθυνος, ανιδιοτελής και γενναιόδωρος.
Πίστευε πραγματικά ότι μπορούσε να με σώσει».
Walter Sabatini!