«Για όλους είναι ο «Aρχηγός» Siniša Mihajlović, αλλά για μένα είναι απλά ο πιο εξαιρετικός άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει ο Θεός.
Ο Αρχηγός Siniša, ναι, αυτός που με παρακολουθούσε στο σχολείο, που εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά στον διευθυντή, που με προσγειώνει καλοκαίρι και χειμώνα.
Ο άντρας που μεγάλωσε κλωτσώντας μια μπάλα στο παντζούρι ενός γκαράζ, ενώ οι βόμβες έπεφταν από τον ουρανό πάνω από το σπίτι του.
Το αγόρι που απόλαυσε στο έπακρο την πολυτέλεια μιας μπανάνας.
Το αγόρι που έγινε άντρας και έγινε δημοφιλής σε όλο τον κόσμο για το
το ταλέντο του.
Απλά, ο μπαμπάς μου.
Έσπασα τις αναμνήσεις μου.
Τον ξαναείδα όταν το βράδυ, γύριζε σπίτι μετά από ένα παιχνίδι και δεν είχε σημασία αν κέρδιζε ή έχανε, ήξερε ότι έπρεπε να βγάλει το κεφάλι του και να αφοσιωθεί στην οικογένεια, γι' αυτό έζησε για την αδερφή μου και για εμένα και τα αδέρφια μου και έπεφτε στο έδαφος κάνοντας αστείες γκριμάτσες για να μας κάνει να χαμογελάμε.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και ο μπαμπάς μου δεν ήταν στη δουλειά, ή σε άλλη πόλη (ίσως στο εξωτερικό), απασχολημένος με κάποια ομάδα που προπονούσε ή έπαιζε, ήταν αυτός που μας πήγαινε στο σχολείο.
Ειδικά ο τρόπος του να με ξυπνάει το πρωί.
Καθώς ξυπνούσα και γύριζα στο κρεβάτι, μπορούσα να ακούω τον θόρυβο του,
τα βήματά του.
Άνοιγε απαλά την πόρτα, καθόταν δίπλα μου στο κρεβάτι και επανέλαβε...
 «Αγάπη, ξύπνα,
πρέπει να πάμε σχολείο».
Έβγαζα ένα ακατανόητο κλάμα, ένα είδος γκρίνιας και διαμαρτυρίας και άρχιζε να με γαργαλάει.
Με σήκωνε ψηλά, παρόλο που δεν ήμουν πολύ ανάλαφρη.
Και τότε γινόταν ένα θαύμα.
Όταν είχα τα μαλλιά μου μπροστά στα μάτια μου, ο μπαμπάς τα ''έπλεκε''...
Όλα, για να μην μπαίνουν τα μαλλιά μου μπροστά μου ενώ βούρτσιζα τα δόντια μου.
Μετά, άλλη μια ανατροπή.
Ο Siniša, ο πατέρας μου, ο άνθρωπος που δεν άφησε κανέναν να τον ξεπεράσει στο γήπεδο, ο άνθρωπος που πάλεψε ενάντια στην πείνα,
στον πόλεμο, στην φτώχεια, στον πόνο, στον φόβο, στην αρρώστια, πήρε τη βούρτσα και άρχισε να μου χτενίζει τα μακριά μαύρα μαλλιά.
Αυτός είναι ο πατέρας μου.
Αυτή η χειρονομία για μένα ήταν η χειρονομία της πρωινής αγάπης...»
Βικτόρια Μιχαίλοβιτς