Όταν ο Giampiero Boniperti είχε την ευκαιρία να μιλήσει για τον Valentino Mazzola, τον περιέγραψε χωρίς αβεβαιότητα ως τον πρώτο παίκτη που του ήρθε στο μυαλό, ως ένα προφίλ γύρω από το οποίο χτίστηκε μια νικητήρια ομάδα, αναφέροντάς τον ακόμη και πριν από αληθινά ιερά τέρατα του διαμετρήματος Πελέ, Ντι Στέφανο, Κρόιφ, Πλατινί και Μαραντόνα.

Ξεκινώντας από την υπόθεση ότι δυστυχώς δεν ζήσαμε την ίδια ιστορική περίοδο με τον Valentino Mazzola και κατά συνέπεια, σε αντίθεση με τον Boniperti, όχι μόνο δεν μπορέσαμε να θαυμάσουμε το μεγαλείο του αλλά δεν υπήρχαν αξιόπιστες μαρτυρίες πολυμέσων για να μπορέσουμε να τον καταλάβουμε, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε πόσο δυνατός ήταν στην πραγματικότητα.

Προφανώς δεν υπάρχει αμφιβολία για το μεγαλείο του και σίγουρα από τις γραπτές μαρτυρίες της εποχής διαφαίνεται αμέσως η αίσθηση της παντοδυναμίας, της ολότητας και του χαρίσματος που μπόρεσε να εντυπωσιάσει στην ομάδα του.

1940-1942 με την Βενέτσια κέρδισε το Κύπελλο Ιταλίας και πλησίασε το σκουντέτο.

Με την Grande Torino κανιβαλοποίησε το ιταλικό πρωτάθλημα και το σάρωσε.

Και εδώ είναι που η ομιλία του Boniperti αναδύεται σε όλη της την πραγματικότητα, γιατί κανένας άλλος Ιταλός ποδοσφαιριστής δεν ήταν τόσο ολοκληρωτικός όσο ο Valentino Mazzola, ο οποίος εξακολουθεί να θεωρείται σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, χωρίς τη μεγάλη καταιγίδα απόστασης που χωρίζει εμας από την εποχή του.

Valentino Mazzola, ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα της προ-τηλεοπτικής εποχής.