”Το ποδόσφαιρο είναι το μεγάλο μου πάθος, ένα συνεχές καρδιοχτύπι.
Έχουν αλλάξει πολλά στο συγκεκριμένο άθλημα με την πάροδο των ετών.
Κάποτε ήταν μια μεγάλη κυριακάτικη γιορτή.
Μικροί και μεγάλοι γέμιζαν τις κερκίδες των γηπέδων, απολάμβαναν το παιχνίδι και όλοι οι φίλαθλοι παρακολουθούσαν μαζί τους αγώνες, ακόμα και αν ανήκαν σε διαφορετικές ομάδες. Τότε υπήρχαν είδωλα.
Ο κόσμος πήγαινε για να δει τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές, ενώ σήμερα έχει σβήσει αυτό.
Κυριαρχούσαν τα ινδάλματα, ενώ στις μέρες μας, δυστυχώς, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον από το ελληνικό ποδόσφαιρο που να με εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις του.
Δεν έχουν προσωπικότητα οι παίκτες, απουσιάζουν τα χαρίσματα και η δεξιότητα.
Όταν έχανες, για τρεις ημέρες δεν έβγαινες από το σπίτι.
Θυμάμαι, έλεγα στη μητέρα μου να πάει εκείνη για ψώνια, π.χ. γιατί ο κρεοπώλης μας ήταν AEKτζής και θα μου έκανε ερωτήσεις. Κυριαρχούσαν η αθωότητα και η ηθική, ενώ στις μέρες μας δεν συναντάς αυτά τα χαρακτηριστικά.
Επίσης, ένας ποδοσφαιριστής σήμερα κερδίζει πολύ περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι στη δική μας εποχή.
Εμείς δεν παίζαμε για τις χρηματικές απολαβές αλλά για την ομάδα και τους φιλάθλους μας, για να είναι «υπερήφανη» η καλημέρα μας.”
”Βλέπουμε σήμερα, να δίνουν παίκτες και προπονητές όλη τους την προσοχή, στο τρίπτυχο “ταχύτητα – δύναμη – αντοχή” αυτό είναι και η καταστροφή του ποδοσφαίρου. Ξεχνάμε τον παράγοντα ταλέντο που είναι ο κυριότερος και ο πρώτος από όλους.
Κι έτσι έχουμε μια βάρκα που γέρνει.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί να μην πάρουμε κάποιους αθλητές του στίβου και να τους βάλουμε να παίξουν ποδόσφαιρο από τη στιγμή που εκμηδενίσαμε τον παράγοντα ταλέντο.
Δεν έχουν σήμερα οι παίκτες φαντασία, δεν έχουν τεχνική.
Έκανα πάρα πολλές ώρες προπόνηση.
Ειδικά την περίοδο που αγωνιζόμουν στην ΑΕΚ.
Είχαμε προπόνηση στις 9 το πρωί, εγώ πήγαινα από τις 8 στο γήπεδο κι έφευγα τελικά στις 7.30 το βράδυ.
Πήγαινα στο ιατρείο του Πανταζή, έτρωγα ένα τοστ μαζί με τον φροντιστή της ομάδας, Μιχάλη Κεραμιδόπουλο κι έβγαινα ξανά στη 1 για να κάνω ατομική προπόνηση και να βελτιώσω τις ατέλειες μου.
Μετά ξανά προπόνηση με την ομάδα και στο τέλος έκανα δύο ώρες βάρη.
Εκείνη την εποχή, ήμουν ο πρώτος που ανακάλυψε τη χρησιμότητα της γυμναστικής με βάρη.
Όλοι μ’ έλεγαν τρελό που έκανα βάρη.
“Θα γίνεις μπετατζής. Θα χτίζεις πολυκατοικίες. Δεν θα στρίβεις, δεν θα έχεις αλτικότητα”.
Με τρόμαζαν, αλλά δεν έδινα σημασία και με τη βοήθεια ενός αρσιβαρίστα έβαλα στο πρόγραμμά μου τα βάρη.
Νομίζω πως ήταν η κρυφή δύναμή μου στην πορεία που είχα από τα 16 μέχρι τα 36.
Ένιωθα τη βοήθειά τους.
Στην αλτικότητα, στην έκρηξη, στην ταχύτητα.
Τότε, οι αμυντικοί ήταν θηρία.
Ήταν παλαιστές.
Πώς θα τα έβαζε μαζί τους ένα παιδάκι 65 κιλά; Άρα, κάτι έπρεπε να κάνω.”
Θωμάς Μαύρος
