“Όταν η κόρη μου η Τέα ήταν μικρή, μόλις γυρνούσα σπίτι και με έβλεπε έβαζε τα κλάματα.

Με έβλεπε σαν ένα ξένο.

Μεταξύ αγώνων, προπονήσεων, ταξιδιών κτλ. ελάχιστα την έβλεπα.

Όταν εγκαινιάστηκε το άγαλμα μου, αποφάσισα να την πάρω μαζί μου, για να την κάνω να καταλάβει ότι δεν έφταιγα εγώ που την είχα αφήσει μόνη όλο αυτό το διάστημα.

Μόλις έφτασα, είδε το άγαλμα, γύρισε και είπε…

“Μπαμπά, εσύ είσαι…

Γιατί σου το έκαναν αυτό; Δεν πέθανες.”

Πίσω μου ήταν ο Αρσέν Βενγκέρ που άκουσε τα πάντα.

Πλησίασε την Τέα και είπε…

”Ο πατέρας σου δεν θα πεθάνει ποτέ για μας.

Είναι σαν υπερήρωας εδώ γύρω.

Αυτό έγινε επειδή έκανε τόσο πολλούς ανθρώπους ευτυχισμένους.

Πρέπει να τον αγαπάς, όπως κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας”.

Μου έκαναν εντύπωση αυτά τα λόγια, η κόρη μου από την άλλη χαμογέλασε, με αγκάλιασε και μου είπε…

“Μπαμπά, είσαι ο υπερήρωας μου, τι ωραία.”

Από εκείνη την ημέρα η Τέα με αποκαλεί υπερήρωα. “

Τιερί Ανρί