ΑρχικήΔιαφοραΣτάθης Ψάλτης: ''Κατάγομαι από το Φανάρι της Πόλης''

Στάθης Ψάλτης: ”Κατάγομαι από το Φανάρι της Πόλης”

Κατάγομαι από το Φανάρι της Πόλης.
Πήγα σχολείο στο Βέλο Κορινθίας.

Βοηθούσα να βάζουν καρέκλες
στο καφενείο του χωριού, κάθε φορά που έπαιζε σινεμά
για να βλέπω τζάμπα.

Και μετά πήγαινα σπίτι κι’έκανα τον ηθοποιό.

Στα έντεκα ήρθα στην Αθήνα.
Στο Αιγάλεω.
Μου φάνηκε υπέροχη η πόλη.

Πήγα στη δραματική σχολή
του Κωστή Μιχαηλίδη.

Αφορμή ήταν ένας φίλος
ο Κώστας Αθανασόπουλος.
Συνάδελφος σήμερα.

Δε με ενθουσίασε
το επάγγελμα του ηθοποιού. Κ

Και γενικότερα τίποτα δε μ’ ενθουσιάζει.

Ο ενθουσιασμός
είναι ένα επικίνδυνο συναίσθημα
κι έχω μάθει και το κοντρολάρω.

Τη λύπη όμως
δε μπορώ να την κοντρολάρω.

Όσα συναισθήματα κατάγονται
από την καρδιά ή το στομάχι
τα αφήνω να με κυριεύουνε.

Παντρεύτηκα στα δεκαεπτά.
Ήταν ένα ερωτικό χτύπημα.
Έχω μία κόρη.

Σιχαίνομαι όταν λένε:
”Είναι κρίμα να φθείρεται
ένα τόσο μεγάλο ταλέντο.”

Το σιχαίνομαι πραγματικά
αυτό το άλλοθι του ταλέντου.

Τη δεκαετία του ’80 τη χάρηκα
περισσότερο απ’ όσο φάνηκε.
Πέρασα υπέροχα.

Ακόμα με βλέπουν
και μου φωνάζουν: ”Στάθη,
πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!..”

Κι αυτές οι ταινίες
δεν ξέρω τί ακριβώς είχανε.

Ίσως
μια διαχρονικότητα στα θέματα.

Στο Καμικάζι, Αγάπη Μου
ήμουν ένα παιδί
που ήθελε να πάρει ένα μηχανάκι.

Πάντα θα υπάρχουν παιδιά
που θα θέλουν να πάρουν
ένα μηχανάκι.

Με τους ηθοποιούς που συμμετείχαν
είμαστε σαν αδέρφια σήμερα.
Το χαιρόμασταν όλο αυτό.

Εκτός από μία σκηνή
στο Καμικάζι, Αγάπη Μου,

που κατά λάθος έπεσε πάνω μου
μία χοντρή και λιποθύμησα.

Έχασα τις αισθήσεις μου,
μου κόπηκε η αναπνοή.
Μη γελάς, ήταν τραγικό…

Δεν κάνω σχέδια ή όνειρα –
είναι απαγορευτικό. Και ποτέ
δεν παίζω ρόλους στη ζωή μου.

Αλλάζω,
αλλά όχι με τη λογική του ρόλου.

Ένας άνθρωπος
που υποδύεται έναν άλλον άνθρωπο
για να γελάσει ένας τρίτος άνθρωπος,

προφανώς έχει στο κεφάλι του
κάτι που δε λειτουργεί καλά
ή το ακριβώς αντίθετο.
Αλλά συνήθως ισχύει το πρώτο.

Βλέπω πολλά αλλά δε μιλάω.
Ακούω αλλά δε λέω.

Είναι τρόπος επιβίωσης αυτό.
Και δε με κουράζει, δε με βαραίνει.
Με γεμίζει όλο αυτό.

Στάθης Ψάλτης, συνέντευξη LIFO

Τελευταία Αρθρα

Θοδωρής Ζαγοράκης, οι μνήμες απο το Euro 2004

«Αν μπορούσα να καθίσω απέναντι από τον εαυτό μου το καλοκαίρι του 2004, θα...

Λουίς Ενρίκε: ”Όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό ένιωσα πλούσιος”

«Όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό ως ποδοσφαιριστής, ήταν 165.000 πεσέτες. Συγκινήθηκα πολύ επειδή έβγαζα...

Ρονάλντο: ”Η γενιά μας επικεντρώθηκε στην τεχνική”

«Το ποδόσφαιρο έχει βελτιωθεί πολύ όσον αφορά τη φυσική προετοιμασία. Σε σύγκριση με τον τρόπο...

Όλιβερ Νόιβιλ, απο μια άλλη ποδοσφαιρική εποχή

Oliver Neuville. Από τους πιο ταλαντούχους παίκτες της πιο ατάλαντης ίσως φουρνιάς του γερμανικού ποδοσφαίρου. Γεννημένος...

Παρομοια αρθρα

Ο Κολοκοτρώνης και ο όρκος του στην Τριπολίτσα

Τριπολιτσά 1783. Ο 13χρονος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πουλάει ξύλα με τον γαϊδαράκο του για να βοηθήσει...

Το αγίασμα της Αγίας Κυριακής στον ασιατικό Άνω Βόσπορο

Τα ρωμαίικα αγιάσματα της Πόλης είναι οι μυστικές φλέβες που αρδεύουν ακόμη το σώμα...

Νίκος Γεωργαντάς, ο πρώτος Έλληνας Ολυμπιονίκης σημαιοφόρος

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1908 υπήρξαν καθοριστικοί για το μέλλον μιας διοργάνωσης που έκανε,...