«Λένε ότι όταν πρόκειται να πεθάνεις, τις τελευταίες σου στιγμές, η ύπαρξη λάμπει μπροστά στα μάτια σου μέσα από καρέ και επεισόδια που είχαν σημαντικό νόημα.
Ίσως αυτή είναι πραγματικά η μόνη στιγμή στην οποία μια συνοπτική ζωή βρίσκει το νόημά της.
Σκοπεύω να αναβάλω αυτό το ραντεβού, αλλά ξέρω ότι κάποια γκολ θα εμφανιστούν ξανά σε αυτές τις στιγμές.
Γιατί πρέπει να ζήσω ακόμα.

Όχι και τόσο για μένα, αυτό που είχα είναι ήδη αρκετό για τρεις ζωές.
Δεν θέλω να πεθάνω, για τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους αγαπημένους μου.

Δεν θέλω η μητέρα μου να θρηνήσει τον γιο της.
Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει πάλι την πόρτα ο καρκίνς, αυτό είναι πολύ κακό, αλλά όχι ανίατο, μπορώ να το νικήσω.
Περνάω το βράδυ της 11ης Ιουλίου μόνος.

Δεν κοιμάμαι ούτε λεπτό, ενώ χαμογελάω ενθυμούμενος τις ευτυχισμένες στιγμές, αμέσως μετά σκέφτομαι ότι κοντεύω να τα χάσω όλα.

Ότι δεν θα ξαναδώ τη γυναίκα μου.
Δεν θα περπατήσω με τη Βικτόρια και τη Βιρτζίνια στον δρομο, δεν θα αγκαλιάσω πια τα αγόρια μου.
Δεν θα σηκώνω πια το χέρι μου για να χαιρετήσω τους οπαδούς, δεν θα μπαίνω πια σε αποδυτήρια, δεν θα βλέπω πια εκείνη τη σφαίρα που ήταν ο πιο πιστός μου σύντροφος για πενήντα χρόνια.

Και το αντίο στους φίλους, που έχουν μοιραστεί τη ζωή μαζί μου μέχρι τώρα.
Πετάω και γυρίζω στο κρεβάτι και κλαίγοντας βρέχω το μαξιλάρι που κρατούν σφιχτά τα χέρια μου.

Ζω τον θάνατό μου.

Βλέπω την κηδεία μου, τον κόσμο που έρχεται να αποχαιρετήσει.
Στη μητέρα μου, όταν διαβάζει αυτές τις σελίδες, θέλω να πω ότι κάθε λέξη αντιπροσωπεύει ένα φιλί και μια αγκαλιά που δεν της έδωσα…
Με την Αριάνα κρατήθηκα για χρόνια.

Αλλά οι μήνες στο νοσοκομείο στους οποίους δεν με άφησε ποτέ διέλυσαν όλα τα εμπόδια.
Η μόνη μεγάλη μου λύπη είναι ότι δεν μπορώ πια να δείξω την αγάπη μου στον πατέρα μου.
Ποτέ δεν μπόρεσα να του πω «σ’ αγαπώ» κοιτώντας τον στα μάτια…»

Σίνισα Μιχαίλοβιτς

Η ανάγνωση αυτών των λέξεων σήμερα πονάει ακόμη περισσότερο, γιατί ο Σίνισα πάντα αντιμετώπιζε τη ζωή κατάματα, χωρίς φόβο, από τότε που ήταν παιδί.
Αυτός ο τρομερός αντίπαλος ήθελε να τον νικήσει, αλλά όπως έκανε πάντα στη ζωή του, πάλεψε και για μια στιγμή όλοι πιστέψαμε ότι τα κατάφερε.
Η δύναμη του Σίνισα ήταν τεράστια... λίγες μέρες πριν φύγει, πήγε να δει τον Ζέμαν κατά την παρουσίαση του βιβλίου του, για να του κάνει έκπληξη.
Ο Σίνισα αντιπροσωπεύει τη μοναδική περίπτωση που ένας ασθενής έδωσε δύναμη στους γιατρούς, παρόλο που η κατάσταση ήταν απελπιστική.
Αγαπητέ Sinisa, υπάρχουν παιχνίδια στα οποία παίζεις καλά αλλά δεν κερδίζεις… και το ξέρεις καλά, ποιος ξέρει πόσες φορές σου έχει συμβεί.
Το δικό σου, δυστυχώς, ήταν ένα από αυτά τα παιχνίδια…
Σίγουρα άξιζες να κερδίσεις.
Έγινες πρότυπο για πολλούς ανθρώπους!
Γεια σου Sinisa, θα λείψεις σε όλους!