“Ο γιος μου είναι πέντε χρονών, το επόμενο έτος θα ήθελα να τον πάω σε κάποια ποδοσφαιρική σχολή για να ξεκινήσει.
Μου λέει πάντα…
“Μπαμπά, θέλω να παίξω ποδόσφαιρο.”
Αλλά τον παίρνω στη φύση για να ψαρεύoυμε.
Ειλικρινά, ο μόνος λόγος για τον οποίο θα ήθελα να κάνει αυτή τη δουλειά είναι τα οικονομικά οφέλη, γιατι αν σκεφτώ σήμερα το ποδόσφαιρο, το καλό που τον θέλω, θα ήταν καλύτερα να μείνουμε μακριά από αυτό το περιβάλλον.
Έχω κάνει αυτή τη ζωή και δεν φτύνω πάνω σε αυτό, αλλά είτε είστε ένας που κουβαλάει δύο μεγάλες μπάλες και έχετε άποψη ή αν είστε ενα ντροπαλό παιδί, λίγο κλειστό … καλύτερα να το αποφύγετε.
Έχω ζήσει τον κόσμο στις ακαδημίες για τέσσερα χρόνια, βλέπω πώς συμπεριφέρονται και βλέπω το ποδόσφαιρο όπως είναι.
Η Ιταλία ζει το ποδόσφαιρο, αλλά δεν υπάρχει καμία επιθυμία να το διδάξει κανείς.
Τώρα ψάχνουν για τον ήδη ολοκληρωμένο παίκτη. Κάποτε υπήρχαν συνταξιούχοι παίκτες που δούλευαν με παιδιά, αλλά σήμερα οι ομάδες εξοικονομούν χρήματα και παίρνουν προπονητές που το κάνουν ως χόμπι ή ως δεύτερη δουλειά και αφήνουν τα παιδιά να κάνουν ό, τι θέλουν στη ζωή τους.
Αν κατά τη διάρκεια της ημέρας είστε στο γραφείο και το βράδυ στο γήπεδο με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό , ακόμη και με όλο το πάθος του κόσμου, δεν θα είστε ποτέ σαν κάποιον που έχει ζήσει το ποδόσφαιρο ως επάγγελμα, ξέρει τι είναι, τι θυσίες πρέπει να κάνει και τι θυσίες πρέπει να κάνουν τα αγόρια.
Πολλοί προπονητές στις ακαδημίες κατεβάζουν βίντεο από το διαδίκτυο για να σχεδιάσουν προπονήσεις, χωρίς να γνωρίζουν αν η άσκηση αυτή έχει νόημα για τα παιδιά.
Ζητούν από τα αγόρια να μην μιλάνε.
Οι κινήσεις, η τοποθέτηση, η τεχνική και η ατομική τακτική δεν διδάσκονται πλέον στις περισσότερες περιπτώσεις.
Είδα πως δουλεύουν στο Μπέργκαμο και δεν μπορείς να πεις…
“Κοιτάξτε τι τυχερη η Aταλαντα που έχει καλούς νέους παίκτες “.
Όχι, υπάρχουν πράγματα που γίνονται με κάποιο τρόπο, δουλεύουν όπως πρέπει.
Σήμερα το άλμα απο τις ακαδημίες στην μεγάλη ομάδα είναι δύσκολο.
Ο λόγος είναι ότι σκέφτονται το αποτέλεσμα και όχι την ανάπτυξη των αγοριών.
Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας δεν μπορείτε να προπονήσετε τα παιδιά σύμφωνα με το παιχνίδι.
Επειδή σε αυτή την ηλικία έχουν σχολείο, κορίτσια, βράδια με φίλους.
Το παιδί μαθαίνει βήμα προς βήμα.
Ο γιος μου, όπως ήδη είπα, είναι πέντε ετών, αρχίζει να καταλαβαίνει κάτι όταν βλέπει ότι οι άνθρωποι με σταματούν για να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί μου.
Καταλαβαίνει ότι έπαιξα ποδόσφαιρο και ότι μ’εβλεπε ο κόσμος στην τηλεόραση, ακόμα δεν καταλαβαίνει ότι τώρα είμαι προπονητής.
Αγαπώ αυτό το άθλημα.
Θα ήθελα να είναι περήφανος για μένα .
Οι ιδέες είναι πιο σημαντικές από τα χρήματα.
Φέτος είμαι βοηθός προπονητή στην ακαδημία της Κιέβο.
Είναι μια μεγάλη εμπειρία, αλλά θα ήθελα να πάω πίσω και να παίζω με τα μικρότερα παιδιά. Τώρα θέλω να συνεργαστώ μαζί τους, να δημιουργήσω μια σχέση, να εξηγήσω τις έννοιες και να δω ότι αρχίζουν να τις εφαρμόζουν, να βγαίνουν παίκτες στις ανώτερες κατηγορίες, τα παιδιά να κοιτάζουν με χαμόγελο.
Εχω ιδέες και επιτρέψτε μου να συνεχίσω με τα παιδιά.
Τι μπορώ να ζητήσω περισσότερο??
Οι ομάδες αναζητούν μόνο αποτελέσματα.
Ερχονται μάνατζερ και λένε “αυτό το αγόρι πρέπει να παίξει” και δίνουν 30.000 ευρώ στον προπονητή.
Καταλαβαίνω ότι οι σημερινές ομάδες αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, αλλά αυτό πάει πολύ. Καλύτερα να έχουν λιγότερα παιδιά παρά να καταδέχονται κάποιος να τους πληρώνει για να παίξει ο ”δικός του”.
