“Κάποτε πήγα στο νεκροταφείο για να επισκεφτώ έναν κύριο, φίλο και μεγάλο οπαδό της Μίλαν.
Το νεκροταφείο του χωριού Canevara είναι πάντα ανοιχτό και είπαμε να πάμε νωρίς, γύρω στις έξι και μισή, μιας και ήταν καλοκαίρι.
Εκείνη την εποχή προπονούσα την Empoli και ήταν η πρώτη χρονιά που ήμουν στη Serie A.
Μόλις μπήκα μπροστά από τον τάφο αυτού του κυρίου, του είπα…

“Ξέρεις Gargiolli ότι φέτος παίζω κόντρα στη Μίλαν;

Και αμέσως μετά άκουσα μια φωνή που μου είπε…

“Θα κερδίσεις την Μίλαν.”
Προφανώς νόμιζα ότι το ακούσα…
Ξεκίνησε η προετοιμασία και όταν βγήκε το καλεντάρι είπα στους παίκτες…

“Σίγουρα θα κερδίσουμε το ματς κόντρα στην Μίλαν” και σε όλους αυτή η αισιοδοξία μου φάνηκε περίεργη.
Πήγαμε στο Μιλάνο και μετά από δύο λεπτά βάλαμε γκολ, μετά μείναμε με δέκα στο 35ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου απέναντι σε μια ομάδα που είχε απίστευτους παίκτες όπως οι Ινζάγκι, Κακα, Ροναλντίνιο, Σεβτσένκο και άλλους πρωταθλητές όπως ο Μαλντίνι, ο Κοστακούρτα, ο Αμπροσίνι και ο Πίρλο.
Συμπέρασμα, μια ανίκητη ομάδα.
Αντιθέτως ήμουν σίγουρος ότι θα κέρδιζα παρά το γεγονός ότι ο τέταρτος άνθρωπος στο τέλος του παιχνιδιού δεν έδωσε τρία ή τέσσερα λεπτά αλλά έξι λεπτά!
Θυμάμαι που έλεγα…

“Κοίτα, για μένα μπορείς να δώσεις και δέκα λέπτα, αυτό το ματς το σημαδεύει η μοίρα! “και η μοίρα ήθελε πραγματικά να τελειώσει το παιχνίδι 1-0. “
Silvio Baldini