«Τρελαινόμουν στον πάγκο, δεν μπορώ να το αρνηθώ.
Και δεν το αρνήθηκα ούτε στους δύο ένστολους αστυνομικούς που εμφανίστηκαν στα αποδυτήρια του Πέζαρο...
«Έλα μαζί μας».
Ήθελαν να με συλλάβουν και δεν ήταν αστείο.
Στη ζωή έχω μάθει να περιμένω τα πάντα και όχι να αναρωτιέμαι...
Το ότι επρόκειτο για παρεξήγηση μου φάνηκε πολύ ξεκάθαρο.
Λιγότερο βέβαια σε αυτούς.
Μετά την αμηχανία και την έκπληξη, όλα ήταν πιο ξεκάθαρα και
γελοία...
Είχα διαπράξει το αδίκημα της «υποκίνησης βίας κατά τη διάρκεια δημόσιας αθλητικής εκδήλωσης», με φυλάκιση δεν ξέρω πόσους μήνες και δεν ξέρω τι πρόστιμο.
Ήταν μια Κυριακή του φθινοπώρου του 1996 και το ματς
Arezzo - Pesaro είχε μόλις τελιεώσει με 2-2.
Πριν πάω στον πάγκο, σίγουρα δεν είχα πιει ένα τσάι χαμομήλι για να ηρεμήσω.
Και τρελάθηκα σίγουρα σε έναν δύσκολο και με άσχημη διαιτησία αγώνα σαν κι αυτόν.
Τ ασφυρίγματα, οι κραυγές, οι βρισιές, οι κλωτσιές και οι μπουνιές στον πάγκο σίγουρα δεν έχουν λείψει και δεν τα αρνούμαι.
Αλλά για τους αντιπάλους θα είχα προχωρήσει παραπέρα και με μια χειρονομία θα είχα καλέσει τους οπαδούς της Αρέτσο να εισβάλουν στο γήπεδο.
Το μόνο που έλειπε να πουν, ήταν ότι θα ετοιμαζόμουν να πυροβολήσω
τον διαιτητή.
Δεν ήταν εύκολο να πείσω κανέναν για την αθωότητά μου.
Αλλά ούτε ο θόρυβος από τις χειροπέδες δεν μπορούσε να με ηρεμήσει ή, ακόμη χειρότερα, να με αλλάξει.
Σίγουρα υπάρχει μια περίεργη σχέση μεταξύ εμού και του πάγκου.
Διάσημοι ψυχολόγοι μπήκαν στον κόπο και τους ευχαριστώ, αλλά και επιφανείς ψυχίατροι.
Αλλά δεν αλλάζω, στον πάγκο είμαι τρελός.
Ακολουθώντας τον Φρόιντ, μπορούσα να επαναφέρω τα πάντα στη σεξουαλική σφαίρα. Μάλιστα, η σχέση μου με τον πάγκο είναι πάνω από όλα «ερωτική».
Μόλις βλέπω πάγκο τον φιλάω και το κάνω πάντα πριν από τους αγώνες.
Μετά χαϊδεύω την καρέκλα.
Αλλά εν ώρα αγώνα αν είχε πόδία ο πάγκος, θα έφευγε...»
Σέρσε Κόσμι