“Για δεκαπέντε χρόνια, το ποδόσφαιρο ήταν το μόνο πράγμα στο μυαλό μου, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής.
Δούλεψα σκληρά γι’ αυτό.
Χρειάζεσαι και τύχη.
Έκανα το ντεμπούτο στα 17 μου επειδή ο βασικός τερματοφύλακας έσπασε την μηριαία αρτηρία.
Λίγες ώρες αργότερα ήμουν βασικός και από εκεί και μετά έπαιζα εγώ.
Ήθελα να δω το Μαρσέιγ – Μπολόνια.
Αλλά πήγα να δω ένα παιχνίδι της Ίντερ στο UEFA εναντίον του Στρασβούργου.
Δεν βλέπαμε τόσο πολύ ξένο ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, στην Γαλλία ξέραμε μόνο την Γιούβε του Πλατινί.
Για μένα το γήπεδο ήταν πέντε χιλιάδες άνθρωποι και πολλοί είναι…
Εκείνο το βράδυ στο San Siro ήταν γεμάτο με 80.000 κόσ,ο, ο Moratti μου έδωσε ένα παλτό, το έχω ακόμα στην ντουλάπα μου.
Μετά πήγα στα αποδυτήρια και με σύστησαν στους Djorkaeff, Cauet, Taribo West.
Είδα τον Ρονάλντο να περπατάει ένα μέτρο μακριά μου.
Οι σημερινές γενιές δεν ξέρουν τι έχασαν.
Λες Ronaldo και σκέφτονται τον Κριστιάνο.
Δεν ξέρουν ποιος ήταν ο πραγματικός Ρονάλντο.
Δεν πρόλαβαν αυτό το ποδόσφαιρο.
Εκείνο το βράδυ είπα στον μάνατζερ μου…Θέλω να έρθω εδώ, σε αυτή την ομάδα.
Στη Μασσαλία θα ήμουν σχεδόν στο σπίτι, θα κουραζόμουν λιγότερο.
Μεγάλωσα τόσο γρήγορα.
Ήταν δύσκολο, με βοήθησαν ειδικά αυτοί που μιλούσαν γαλλικά, ο Cauet ήταν άλλος ένας πατέρας για μένα, ακόμα και ο Taribo West με την τρέλα του συνέβαλε κι’αυτός. Αναγκάστηκα να μάθω Ιταλικά με τον γρήγορο τρόπο.
Και η Ίντερ ήταν οικογένεια τότε.
Δεν εννοώ ότι φέρονταν στον Φρέι σαν τον Ρονάλντο, αλλά σε ανθρώπινο επίπεδο ήμασταν όλοι ίδιοι.
Τότε η Ίντερ αγόρασε τον Περούτζι, έναν θρύλο, ένα τέρας.
Δεν ήξερα πόσο θα έπαιζα.
Ήθελα Νάπολι, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των συλλόγων έκαναν τη μετάβαση στη Βερόνα ευκολότερη.
Μετά το ευρωπαϊκό, είχαν δώσει στην ομάδα τρεις μέρες διακοπές, τις πέρασα τρέχοντας στο δάσος με τον γυμναστή.
Έκλαιγα κάθε βράδυ, έπαιρνα τους δικούς μου και έλεγα ότι ήθελα να πάω σπίτι.
Μια μέρα με πήραν απο τη Λάτσιο και μιλήσαμε, αν δεν με θέλει η Ίντερ θα πάω Λάτσιο.
Μετά πήγα να επισκεφτώ τους παππούδες μου.
Πάρκαρα και άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει.
Ήταν ο Lippi.
Εγώ ήμουν απλά ο Φρέι.
Μου τηλεφωνεί και μου λέει γιατί είπες αυτά τα πράγματα;
Κι εγώ, επειδή δεν παίζω, δεν ξαναγυρνάω να κάνω τον δεύτερο.
Δεν θύμωσε καν, μου είπε να ηρεμήσω, θα ήμουν βασικός στην Inter.
Κρατησε τον λόγο του.
Γι’ αυτό ακριβώς μετά την ήττα απο την Ρετζλίνα, είπε ότι θα δοκιμάσει αλλά σχήματα.
Κάτι σπάει εκεί.
Η σεζόν τελείωσε φρικτά.
Στο ντέρμπι χάσαμε έξι μηδέν ήταν μια από τις μεγαλύτερες νύχτες της ζωής μου. Σκεφτόμουν συνέχεια γιατί εμένα.
Γιατί εμένα;
Η Milan φαινόταν δαιμονισμένη, μείναμε παράλυτοι.
Και από εκεί μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος ήταν εφιάλτης.
Έμεινα για λίγο στη μέση του δρόμου, μετά η Ίντερ πήρε τον Τόλντο και εγώ πήγα στην Πάρμα για 45 δισεκατομμύρια λίρες.
Ειλικρινά δεν σκέφτηκα καν τον Buffon.
Εγώ ήμουν ο Φρέι, ήρθα από την Ίντερ, δεν είχα κανένα πρόβλημα.
Αντιθέτως, τους πρώτους μήνες στην Πάρμα κατάλαβα τι γίνεται.
Ήταν μια περίεργη σεζόν, κατακτήσαμε το Κύπελλο Ιταλίας και τα δώσαμε όλα στο τέλος κάνοντας μια εκπληκτική προσπάθεια.
Τότε, από το βράδυ ως το πρωί μας έλεγαν ότι δεν υπάρχουν άλλα λεφτά.
Είχαμε δύο τρόπους να συνεχίσουμε, θα μπορούσαμε είτε να καταστρέψουμε την ομάδα, είτε να τελειώσουμε το πρωτάθλημα με τιμή.
Ήρθαμε πέμπτοι, παλεύοντας για μια θέση στο Champions League.
Ευχαριστώ όλους τους συμπάικτες μου στην Πάρμα, τους αληθινούς αυτούς άντρες.
Είναι λυπηρό αυτό που συνέβη μετά.
Μια κοροιδία.
Μια ιστορική ομάδα του ιταλικού ποδοσφαίρου, που είχε απίστευτους πρωταθλητές διαλύθηκε.
Αλλά βλέπω ότι οι άνθρωποι ακολουθούν τον δρόμο της φυγής.
Η Φλωρεντία στην συνέχεια…
Είναι η ιδανική πόλη, όμορφη που δεν κουράζεσαι ποτέ να την κοιτάς.
Και γεμάτη ζεστασιά, με πάθος.
Όταν τραυμαστίστηκα, ο χειρουργός μου είπε ότι ίσως πρέπει να σταματήσω να παίζω.
Υπήρχαν όμορφες, σχεδόν θαυματουργές εποχές στην Φλωρεντία.
Αν στη Φλωρεντία τελείωσε όπως ήθελα;
Στην ουσία όχι.
Θα ήθελα να μείνω στην Φιορεντίνα, μου φάνηκε το σώστο μέρος.
Ας ήμουν και ο τρίτος τερματοφύλακας, δεν ήθελα να είμαι ο βασικός χαρακτήρας, αλλά απλά να δίνω ένα χεράκι στους νεότερους, ένα δώρο σε αυτούς που μου έδωσαν τόσα πολλά.
Είμαι λίγο απογοητευμένος που δεν τελείωσε έτσι.
Είμαι ένας πρώην τερματοφύλακας, πάνω απ’ όλα, της Φιορεντίνα, της Πάρμα και της Ίντερ….
Σεμπάστιαν Φρέι
