”Η οικογένεια του πατέρα μου ήταν η φτωχότερη στο Κασάνο Ντ’Αντα.

Πέντε αδέρφια.

Ο μπαμπάς το έσκασε από το σπίτι γιατί δεν ήθελε να πάει να κλέψει.

Στη Βενετία μπήκε στο ναυτικό και ζήτησε να δοκιμαστεί στην ποδοσφαιρική ομάδα.

Μετά ξέσπασε πόλεμος και το πρωτάθλημα ανεστάλη.

Οι εναλλακτικές γι’αυτόν, ήταν η Ρωσία ή εργοστάσιο.

Πριν την τραγωδία της Σουπέργκα, ο πατέρας μου οδήγησε το ”Μεγάλο Τορίνο” στην κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων. Παρολ’αυτά, για να μπορέσει να ζήσει, έπρεπε να ανοίξει ένα κατάστημα όπου πουλούσε μπάλες.

Η πιο ζωντανή ανάμνηση, που έχω αναφερθεί σε αυτήν, είναι από τότε που συνήθιζε να με παίρνει απ’το χέρι και να μπαίνουμε μαζί στο γήπεδο, πριν τους αγώνες.

Φοβόμουν λίγο όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου, αυτός με κοιτούσε και χαμογελούσε.

Στη συνέχεια, όταν το παιχνίδι ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, έτρεχα στον πάγκο και στεκόμουν εκεί για να τον θαυμάσω. “

Σάντρο Ματσόλα