«Σε μια συνέντευξη άκουσα τον Beppe Marotta να λέει ότι οι σημαίες δεν υπάρχουν πλέον στο σημερινό ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχει πλέον χώρος για τον ρομαντισμό των περασμένων εποχών, όταν κάποιοι παίκτες δενόταν για μια ζωή με μια ομάδα και με τα χρώματα της.
Ήταν θλιβερός στην ανάλυσή του.
Έτσι τον άκουγα.
Ξανασκέφτηκα την εποχή μου.
Σκέφτηκα τον πατέρα μου, εκείνες τις λίγες εικόνες που κρατάω στη μνήμη μου.
Τον θυμάμαι με τη φανέλα της Τορίνο και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Είδα τον εαυτό μου ξανά σαν αγόρι, με την φανέλα της Ίντερ, την μοναδική που έχω φορέσει στην καριέρα μου.
Έβλεπα τον εαυτό μου λίγο μεγαλύτερο αλλά και εμένα με το περιβραχιόνιο.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ρομαντισμός σε αυτό.
Γιατί όμως να τον διαγράψετε;
Ο Marotta ολοκλήρωσε δυστυχώς τη συνέντευξη λέγοντας ότι πρέπει να παραδοθούμε στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες που επιλέγουν πού θα παίξουν, όπως μάνατζερ που επιλέγουν μια εταιρεία για να εργαστούν.
Τότε σκέφτηκα ότι και εγώ ήμουν επαγγελματίας.
Το ίδιο και ο πατέρας μου.
Ήμασταν. Ναι, έτσι ήμασταν.
Όμως η καρδιά έγινε ένα με την φανέλα, με την δουλειά, με την αγάπη των οπαδών.
Είπα λοιπόν μέσα μου...
Είναι σωστό, πριν κατέβουν οριστικά οι σημαίες, να θυμάμαι την ζωή μου ως οπαδός της Ίντερ.
Πήρα λοιπόν μια ρουφηξιά το πούρο μου, μισόκλεισα τα μάτια μου και πρώτα απ' όλα ξαναζούσα ένα απόγευμα πριν από εξήντα χρόνια, όταν γεννήθηκε ο θρύλος της Grande Inter, όταν ένας από τα γκολ μου, μου επέτρεπε αμετάκλητα να είμαι ισόβια Νερατζούρι. "
Σάντρο Ματσόλα