“Εν έτει 2000 στο Τορίνο, Ιταλία-Αγγλία:1-0 με το γκολ του Γκατούζο έξω από την περιοχή.

Προσωπικά θυμάμαι αυτό το ματς γιατί είναι το ντεμπούτο μου στην εθνική Ιταλίας…

Λίγα λεπτά πριν το τέλος μπαίνω στην θέση του Νέστα και παω στο κέντρο της άμυνας.

Γυρίζω αριστερά και βλέπω τον Πάολο Μαλντίνι.

Αμέσως συνειδητοποίησα ότι το όνειρο που είχα ως παιδί είχε γίνει πραγματικότητα.

Επειδή το όνειρό μου ήταν ακριβώς αυτό…

Να παίξω δίπλα στον Μαλντίνι.

Τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου γιατί τον φοβόμουν, αισθανόμουν δέος, γιατί πίστευα ότι δεν αξίζω να είμαι δίπλα του.

Μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά μου έδινε οδηγίες για το πώς να αμυνθώ, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να διαχωρίσω τον εαυτό μου από το παιδί που ονειρευόταν.

Ήλπιζα αυτό το παιχνίδι να τελειώσει γρήγορα.

Όταν τον έβλεπα να κινείται, έχοντας την αντίληψη ότι το όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα, δεν μπορούσα να τον θαυμάσω. Ήμουν συγκεντρωμένος στο παιχνίδι και είπα απο μέσα μου…

“Λέλε, πρέπει να το απολαύσεις όπως τότε που ήσουν παιδί. “

Πρόσφατα τον βρήκα σε ένα αεροπλάνο και του είπα αυτό…

“Πάολο, δεν μπορώ να σου μιλήσω ως ίσο προς ίσο, γιατί πάντα ήμουν και θα είμαι ένας μεγάλος θαυμαστής σου”.

Ο Μαλντίνι είναι ο ισχυρότερος αμυντικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου χωρίς αν και χωρίς αλλά.

Θέλω να μείνω και θα είμαι πάντα ένα βήμα πίσω από τον Πάολο Μαλντίνι, ευχαριστώντας τον για τα συναισθήματα που με έκανε να νιώσω όταν ήμουν νέος, τη στιγμή του ντεμπούτου του, ακόμα και τώρα.

Για μένα ο Μαλντίνι, είναι ο άνθρωπος που ένωσε δύο κόσμους, γιατί ήταν ο καλύτερος αμυντικός σε δύο διαφορετικές ποδοσφαιρικές εποχές.

Ήταν πλήρης, είχε τα πάντα, έπαιζε δεξιά και αριστερά.

Ο Μαλντίνι ήταν σε άλλο επίπεδο, αυτό που δεν εμπίπτει στις κατηγορίες.

Δεν συγκρίνεται, δεν μπορείς να τον κατηγοριοποιήσεις, είναι ο Μαλντίνι.”

Ντανιέλε Αντάνι