«Ο Αγκοστίνο Ντι Μπαρτολομέι ήταν μεγάλος παίκτης και πάνω απ’ όλα μεγάλος αρχηγός.
Όλoι στα αποδυτήρια, χωρίς εξαιρέσεις, συμφώνησαν να τον κάνουμε αρχηγό και να ε΄λιναι αυτός που θα φοράει το περιβραχιόνιο.

Ο κλασικός αρχηγός ποδοσφαίρου κάποτε.
Σήμερα βρίσκεις παιδάκια να φοράνε το περιβραχιόνιο.

Απλά ένα αστείο.

Όταν το σκέφτομαι τρέμουν τα πόδια μου απο τα νεύρα.
Προσβολή στη λογική και το συναίσθημα.
Το περιβραχιόνιο του αρχηγού πρέπει να αντιπροσωπεύει το μεγαλείο ενός συλλόγου, την ιστορία του, τις αξίες του.
Δεν μπορείς τυχαία να το δώσεις επειδή, ίσως, φοβάσαι μην το χάσεις στην μεταγραφική αγορά.
Ή το χειρότερο, να γυρίζει από χέρι σε χέρι σαν κουρέλι κουζίνας.
Η επιλογή του αρχηγού είναι σοβαρή υπόθεση, πρέπει να είναι άνθρωπος αναμφισβήτητου ποδοσφαιρικού, ανθρώπινου και πολιτιστικού επιπέδου.
Ένας αναγνωρισμένος ηγέτης, όσο ήσυχος κι αν είναι.

Dino Zoff, Gaetano Scirea, Franco Baresi δεν ήταν σίγουρα ανθρωποι που έβγαιναν στα κανάλια, αλλά ένα βλέμμα ήταν αρκετό.

Ο Άγκο Ντι Μπαρτολομέι ήταν ένας από αυτούς.
Αν έπρεπε να μιλήσουν με τον διαιτητή, τον πρόεδρο, τους διευθυντές, στο καθήκον ήξεραν να σέβονται τον εαυτό τους και τον αντίπαλο.
Οι άνθρωποι που μπαίνουν μπροστά από μια κάμερα ξέρουν πώς να διασταυρώσουν τις τέσσερις λέξεις που χρειάζονται, όπως αρμόζει.
Θα ένιωθα πολύ άβολα σε αποδυτήρια όπου ο αρχηγός επιδεικνύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εικόνα του νέου πολυτελούς αυτοκινήτου του ενώ γύρω του οι δικοί του οπαδοί υποφέρουν επειδή ίσως έχασαν τη δουλειά τους και δεν ξέρουν καν τι θα κάνουν την επόμενη μέρα. “
Σαμπίνο Νέλα