”Την πρώτη φορά που είδαμε τον Γκούλιτ ήταν σε ένα τουρνουά στην Βαρκελώνη, θυμάμαι ότι ο “βαρόνος” Νιλς Λίντχολμ έλεγε συνέχεια…

“Είναι σαν τον Φαλκάο (της Ρόμα).”

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε αγοράσει την Μίλαν πριν από μερικούς μήνες.

Ο Λίντχολμ είπε στον Μπερλουσκόνι…

“Έίναι ένας μεγάλος και ισχυρός ποδοσφαιριστής, μπορεί να παίξει παντού.

Μπορεί να παίξει ελεύθερος, δεκάρι και σέντερ φορ.”

Σε εκείνο το παιχνίδι ο Ρουντ Γκούλιτ, ξεκίνησε απο την άμυνα και στη συνέχεια έπαιξε σε όλες τις γραμμές.

Ο Μπερλουσκόνι μαγεύτηκε από την εκπληκτική ποδοσφαιρική του προσωπικότητα.

Μου τον χρέωσε και με διέταξε…

“Πάρτον τώρα”.

Τον πήραμε, προσπερνώντας τον Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, ο οποίος τον ήθελε για την Γιούβε.

Ο Γκούλιτ ήταν είκοσι τεσσάρων ετών, η ομάδα της Γιουβέντους του πρότεινε να τον αγοράσει και να τον στείλει ένα χρόνο ως δανεικό στην Αταλάντα.

Μάλιστα, μπήκαμε σφήνα, πείθοντας την Αιντχόφεν.

Ο Ρουντ έφτασε στο Μιλάνο το καλοκαίρι του 1987, τον παρουσιάσαμε, δείχνοντάς του την γιγαντιαία εικόνα του Τζιάνι Ριβέρα.

Μου είπε…

“Ποιος είναι;”

Ενιωσε δέος.

Ο Γκούλιτ ήταν ένας χαρακτήρας που ξεχείλιζε.

Περισσότερο από τον Φαν Μπάστεν, περισσότερο από τον Μπαρέζι.

Αυτός, καλώς ή κακώς (συμπεριλαμβανομένων των τραυματισμών), γινόταν πάντα είδηση.

Τα γκολ του, οι αγώνες του, οι αντιπαραθέσεις του, οι αφιερώσεις του στα γκολ, οι επιλογές της ζωής του, συμπεριλαμβανομένων των χιλιάδων σχέσεων του με γυναίκες από όλο τον κόσμο.

Η καλύτερη ανάμνηση ήταν όταν κέρδισε την Χρυσή Μπάλα.

Ο Ρουντ έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τον Μαραντόνα, ο Ντιέγκο όμως μια φορά του επιτέθηκε λεκτικά.

«Ωραίος ποδοσφαιριστής, πίσω του όμως έχει τον Μπερλουσκόνι με την τηλεόραση και την οικονομική του δύναμη».

Λίγες εβδομάδες αργότερα είχαμε το παχνίδι Μίλαν-Νάπολι.

Η Μίλαν κέρδισε 4-1 και ο Γκούλιτ ήταν καταστροφικός για τη Νάπολι, ο καλύτερος στο γήπεδο.

Στο τέλος του παιχνιδιού, πλησίασε τον Μαραντόνα και είχε το θάρρος να του πει…

“Συγνώμη, χρειάζεσαι κάτι άλλο;”

Ο Ντιέγκο, του έσφιξε το χέρι.”

Αντριάνο Γκαλιάνι