“Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, ο προπονητής μου είπε…

Πάμπλο, παίξε δυνατά με το που μπεις στο γήπεδο, γιατί αλλιώς θα περάσουμε άσχημα.

Με το που ξεκίνησε το παιχνίδι, θα προσπαθήσω να βγάλω τον Ροναλντίνιο εκτός…

Ο τύπος, κοιτάζοντας από την άλλη, μου πετάει μια ντρίπλα ανάμεσα απο τα πόδια.

Δεν το έκανε επίτηδες, αλλά ηδη με την πρώτη μπάλα που ακούμπησε με έκανε ρεζίλι.

Τώρα δεν θα τον αφήσω, σκέφτηκα.

Μετά απο εκεί και πέρα αρχίζει ένα αμήχανο παιχνίδι γι’ αυτόν.

Πάντα γελάει, αλλά εκείνη τη φορά δεν είχε το χαμόγελο στα χείλη.

Ένιωθα άβολα, ενοχλητικά.

Τον ακολουθούσα παντού.

Τον άρπαξα από την φανέλα, από τα μαλλιά.

Τον νευρίασα.

Τελειώνει το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο με λευκή ισοπαλία.

Για εμάς ήταν μια στιγμή δόξας.

Πηγαίναμε πίσω στα αποδυτήρια, δίπλα στην φυσούνα νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με ακουμπάει.

Γύρισα και ήταν ο Ροναλντίνιο.

Έβγαλε την φανέλα του και είπε…

”Αλβαρεζ, σου δίνω την φανέλα μου, αλλά σε παρακαλώ μη με χτυπάς άλλο.”

Τώρα την έχω σπίτι, σαν κειμήλιο. “

Πάμπλο Άλβαρεζ