«Εκείνο τον Ιούλιο του 2005, έπαιζα για τη Νάπολι, όταν ο Μαραντόνα επέστρεψε στην πόλη για πρώτη φορά.

Είχε αποδεχτεί την πρόσκληση του Φεράρα για τον αποχαιρετιστήριο αγώνα του στο ποδόσφαιρο.

Υπήρχε ενθουσιασμός στην πόλη για την άφιξή του, που ωστόσο δεν επιβεβαιώθηκε.

Μόλις μια μέρα πριν τον αγώνα είδαμε στην τηλεόραση ότι χαιρετούσε τους φιλάθλους από το παράθυρο ενός ξενοδοχείου στο κέντρο και όλοι οι συμπαίκτες είπαμε μεταξύ μας ότι θα ήταν ωραίο να τον συναντούσαμε.

Εμένα συγκεκριμένα, φανταστείτε με, έναν Αργεντινό που μεγάλωσε με το μύθο του και να είμαι και παίκτης της Νάπολι.

Ήμασταν όλοι μας σεμνοί ποδοσφαιριστές, παίζαμε στην C1 και σε λίγες μέρες έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την Αβελίνο για τα πλέι οφ ανόδου.

Ήμασταν στο Castelvolturno το επόμενο πρωί, η προπόνηση είχε τελειώσει και μας ετοίμαζαν στα αποδυτήρια.

Ακούσαμε μεγάλη ταραχή.

Ο Starace μπήκε λαχανιασμένος.

«Έφτασε ο Μαραντόνα».

Μετά από λίγο μπήκε στα αποδυτήρια.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να με κοιτάξει.

Μετά ήρθε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε και μου είπε…

«Πάμπα, χαίρομαι που σε γνωρίζω».

Δηλαδή, αυτός, ο Μαραντόνα, χάρηκε που με γνώρισε, τον Κάρλος Σόσα.

Και έμεινα εκεί αποσβολωμένος, δεν ήξερα τι να πω.

Ήθελα να κλάψω από χαρά.

Το έκανα ένα χρόνο μετά όταν την τελευταία μέρα του πρωταθλήματος πέτυχα ένα γκολ κόντρα στη Φροζινόνε.

Είχαμε ανέβει μαθηματικά στην Β πριν από ένα μήνα.

Σκόραρα το τελευταίο γκολ της Νάπολι στην C1.

Και φορούσα τη φανέλα με το νούμερο 10 της Νάπολι για τελευταία φορά.

Εκεί, στο γήπεδο, μετά το γκολ, έκλαψα από χαρά και συγκίνηση, όπως ήθελα να κάνω νωρίτερα όταν ο Ντιέγκο ήθελε να με συναντήσει».

Ρομπέρτο ​​Σόσα ”Ελ Πάμπα”