«Τo ποδόσφαιρο για μένα, τελείωσε, την ημέρα που ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, μας αποχαιρέτησε στο Σαν Σίρο.
Ήταν 16 Μαΐου 2004, τότε προπονούσα την Μπολόνια. Χάσαμε από την Κιέβο Βερόνα με 1-3.
Όταν αντικαταστάθηκε ο Μπάτζιο στο Σαν Σίρο (Μίλαν – Μπρέσια), ο βοηθός μου πήρε το ραδιοφωνάκι και το έβαλε στον πάγκο.
Ήταν ο Κάρλο Νέστι στο ραδιόφωνο που σχολίαζε το φανταστικό χειροκρότημα των 80.000 φιλάθλων στο Σαν Σίρο για τον Ρομπέρτο.
Τον χειροκροτούσα κι’εγώ και έκλαιγα απο μακριά συγκινημένος.
Κάθισα και σκέφτηκα…
”Tι τύχη να έχει περάσει απο δίπλα μου ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών….??!!”
Αυτό που έμεινε στο μυαλό μου, είναι ότι ο κόσμος που ήταν στο γήπεδο της Μπολόνια, ήταν σχεδόν όλοι συντονισμένοι στο San Siro.
Ακούγονταν εκατοντάδες μικρά ραδιόφωνα.
Εκείνα τα λεπτά επικράτησε μια ηχηρή σιωπή γι’αυτό το γεγονός.
Επίσης σταμάτησα να παρακολουθώ την ομάδα μου για δύο λεπτά.
Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα ότι και η καριέρα μου τελείωσε.
Μετά προπόνησα για άλλα δύο χρόνια, αλλά δεν ήταν ποτέ το ίδιο!
Αφού είχα προπονήσει τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, τι άλλο θα μπορούσα να πω και να ζητήσω…
Δεν είχα τίποτα άλλο να ζητήσω από το ποδόσφαιρο.
Τα είχα ήδη δει όλα!
Είχα δει τον Θεϊκό Κοτσιδάκια!
Ρομπέρτο Μπάτζιο για πάντα».
Κάρλο Ματσόνε
